Владимир Домашевич - Сiвы конiк (на белорусском языке)

• Название: Сiвы конiк (на белорусском языке)
• Автор: Владимир Домашевич
• Жанр: Русская классическая проза

---

Я ўсё нiяк не мог уявiць свайго бацьку з пераламанымi нагамi. Косцi раздроблены, раны, кроў... Як ён церпiць? Гэта ж такi боль, такi боль...

Бацька вярнуўся з бальнiцы праз два месяцы. На нагах быў гiпс, ад пальцаў да самага тулава.

Дома бацька праляжаў яшчэ два месяцы. Казаў, што, калi здымуць гiпс, адразу пойдзе. Але памылiўся: калi знялi, ён не ступiў i кроку - упаў.

Ехаў бацька дадому з дзядзькам Мiхалём, нашым сваяком, i радаваўся, што дачакаў вясны, хутка i ў поле выйдзе вось на гэтым Сiвым, якi тады давёз яго з Навiнак у Клецк, не перадыхнуўшы нiводнай хвiлiны. Малайчына конiк!

На тым жа конiку з дзядзькам Мiхалём i Грышкам Савашовым ездзiў я па вёсцы i збiраў збожжа - колькi хто дасць: каб расплацiцца з бальнiцай. Мацi аддала ўсе свае палотны, прадалi апошняга падсвiнка. Што хвароба, што пажар - для селянiна амаль тое самае.

А Сiвы прабыў у нас яшчэ да наступнага лета, да вызвалення. Праз нашу вёску прайшоў мо ўвесь фронт - нашы войскi прарвалiся памiж Нясвiжам i Клецкам, iшлi на Баранавiчы. Дзень i ноч стаяў гул. Хутка за перадавымi часцямi пайшлi абозы - на конях, нават на вярблюдах.

Аднойчы ранiцай я прачнуўся i ўбачыў на двары нейкае малое заморанае каняня. Бацька нешта аглядаў яго, мацаў спiну. Я ўскочыў i, не апрануўшыся, выбег на двор.

- Бачыш, сын, якое нам шчасце падвалiла. За нашага старога Сiвага нам далi маладую Сiвую, - апярэдзiў бацька мае пытанне.

- Як, хто даў? - Я нiчога не разумеў.

- А нядаўна нашы салдаты былi тут. Заехалi i пытаюць, цi ёсць конь. Ёсць, кажу, нейкi, машын дужа баiцца. Яны засмяялiся: "Прывыкне". Вывеў я Сiвага, адзiн аглядзеў яго, зняў сядло з гэтае казы i адразу на нашага. Падзякаваў, i паехалi. Ну, думаю, паплачаш ты з гэтым конiкам, як я плакаў пятнаццаць год.

Сiвая кабылка была страшэнна худая, замораная, уся спiна ў яе спухла ад сядла i нават ужо гнаiлася, а на левай лапатцы слiзела амаль што свежая рана, i ў ёй сядзела нешта цвёрдае - асколак цi куля. На капытах былi выразаны нумары.

Кабылка была нiбы аглушаная: як паставiш, так i стаiць, не разумее нi "тпру", нi "но", нiбы нiкога не бачыць i не баiцца. А мо i праўда не разумее нашае мовы?

- Глядзi, якiя кароткiя зубы, здаровыя дзясны. Гадоў тры, не болей, тлумачыў мне бацька весела.

Я не разумеў, чаго тут радавацца. Гэта ж не конь, а адна толькi шкура ды косцi, ды i тых жменя.

- Цi ж гэта конь? Адзiн шкiлет.

- Дзiвак, ты ў конях нiчога не разумееш. Абы добры шкiлет, а костка мясам абрасце. Вось пабачыш, якая яна будзе праз пару месяцаў. Глядзi, якое чэрава. Не тое што ў таго - прысыхала да спiны. Эх ты!

Праз якi тыдзень пухлiна са спiны ў кабылкi сышла, асталiся толькi вялiкiя струпы на самым хрыбце. Бацька вывеў кабылку на двор, прывязаў да слупка ля калодзежа. Пасля, дастаўшы брытву, стаў абмацваць рану. Зрабiў надрэз. Кабылка нават не паварушылася, хоць з раны закапала кроў. Бацька нацiснуў па баках ад надрэзу - i вось нешта выскачыла на зямлю.

Цяпер ужо я яму тлумачыў:

- Гэта куля з нямецкага аўтамата. У нашых меншы калiбр, куля меншая. Бачыце, ударылася аб нешта жалезнае i ў кабылу стукнула рыкашэтам.

- О, як усё сам бачыў, - здзiвiўся бацька.

Хутка рана загаiлася зусiм, пазлазiлi струпы i са спiны, кабылка пакруглела, нават павесялела - стала шустрая, паявiўся бляск у застылых i нерухомых раней вачах.

Праз якi месяц, услед за Сiвым, пайшоў у армiю бацька. На маю долю засталася нялёгкая задача: навучыць кабылку хадзiць у плузе. Якраз на яе падышоў хамут ад таго каня, i ростам яна была не меншая, мо трошкi толькi карацейшая, але за тое кругленькая, шырэйшая ў крыжоўцы i такая самая рухавая, як той. Нават масцю мала чым адрознiвалася ад Сiвага - мо толькi крыху святлейшая. Праўду казаў бацька, што за старога Сiвага далi маладую Сiвую. Мы так яе i празвалi, i яна ўжо ведала сваё iмя. Вось толькi як яна пойдзе ў баразне?

Тут мне давялося папацець! Кабылка была ўпартая, хоць ты падпiхай яе рукамi. Вiдаць, не разумела, чаго ад яе хочуць.

Я абганяў бульбу; сошку цягаць было лягчэй, чым плуг, але кабылка гэтага знаць не хацела, усё азiралася назад, каб пабачыць, за што яе там трымаюць. А то стане i стаiць. I нiяк не магла прывыкнуць, што хадзiць трэба па адной лiнii з канца загона ў другi канец, а паварочваць яе трэба было проста сiлай. Некалькi разоў яна заблыталася ў пастронкi i лейцы. Адно добра - не брыкалася, не кусалася, каля яе магло хадзiць нават малое дзiця.

Змарыўшыся, я папрасiў сястру, каб яна памагла мне, i сястра паводзiла мне кабылку, пакуль тая не зразумела, што хадзiць трэба па прамой.

Першы, другi ўрок прайшлi цяжка, затое пасля кабылка перайначылася, стала як старая.

Прабыла ў нас кабылка аж пакуль мы не ўступiлi ў калгас, i бацька з яе не мог нацешыцца - такая была паслухмяная i ўдалая. А яшчэ лепш тое, што на машыны яна нават не глядзела. Гэта была iстота з другога веку, з другога пакалення. Сiвы перад ёю здаваўся дзiкуном.

У калгасе Сiвая прывяла жарабятка. Яно вырасла - як дзве кроплi вады стала падобна да маткi. Лiнiя Сiвых не звялася!

1965 г.