» » » » Анри Барбюс - Пяшчота (на белорусском языке)


Авторские права

Анри Барбюс - Пяшчота (на белорусском языке)

Здесь можно скачать бесплатно "Анри Барбюс - Пяшчота (на белорусском языке)" в формате fb2, epub, txt, doc, pdf. Жанр: Проза. Так же Вы можете читать книгу онлайн без регистрации и SMS на сайте LibFox.Ru (ЛибФокс) или прочесть описание и ознакомиться с отзывами.
Рейтинг:
Название:
Пяшчота (на белорусском языке)
Автор:
Издательство:
неизвестно
Жанр:
Год:
неизвестен
ISBN:
нет данных
Скачать:

99Пожалуйста дождитесь своей очереди, идёт подготовка вашей ссылки для скачивания...

Скачивание начинается... Если скачивание не началось автоматически, пожалуйста нажмите на эту ссылку.

Вы автор?
Жалоба
Все книги на сайте размещаются его пользователями. Приносим свои глубочайшие извинения, если Ваша книга была опубликована без Вашего на то согласия.
Напишите нам, и мы в срочном порядке примем меры.

Как получить книгу?
Оплатили, но не знаете что делать дальше? Инструкция.

Описание книги "Пяшчота (на белорусском языке)"

Описание и краткое содержание "Пяшчота (на белорусском языке)" читать бесплатно онлайн.








Барбюс Анри

Пяшчота (на белорусском языке)

Анры Барбюс

Пяшчота

Пераклад: А. Асташонак

25 верасня 1893 года

Мой дарагi маленькi Луi!

Вось усё i скончана. Мы не ўбачымся болей нiколi: будзь упэўнены ў гэтым не менш цвёрда, чым я. Ты не хацеў гэтага, ты згадзiўся б на ўсё, толькi б мы заставалiся разам, але нам трэба расстацца, каб ты мог пачаць новае жыццё. Я не шкадую, што не ўступiла табе, самой сабе, нам абаiм нi тады, калi ты так горка плакаў, зарыўшыся ў падушкi на нашым ложку, нi тады, калi ўзнiмаў галаву i ўмольна глядзеў на мяне - якi ж няшчасны быў твой твар, як ён палаў! - нi тады, калi ўвечары як не бачыла ўжо ў цемры тваiх слёз, я адчувала, як апякалi яны мне рукi.

Цяпер мы абое страшэнна пакутуем. Мне гэта ўсё здаецца нейкiм насланнём. Яшчэ некалькi дзён проста нельга будзе ў гэта паверыць, потым колькi месяцаў будзе яшчэ балюча, пасля прыйдзе выздараўленне.

I толькi тады я зноў стану пiсаць табе - мы ж вырашылi, што зрэдку я буду гэта рабiць. Мы i праўда добра ўсё абдумалi. Лiсты мае - ты ж нiколi не ўведаеш майго адраса, нiколi! - застануцца адзiнаю нiццю, што будзе яшчэ звязваць нас, - i яна не дасць нашаму расстанню ператварыцца ў разрыў.

Цалую цябе апошнi раз, але так пяшчотна, так цiха i так бязгрэшна - бо якая ж адлегласць раздзяляе цяпер нас!

25 кастрычнiка 1894 года

Мой дарагi маленькi Луi!

Я зноў гавару з табою - як i абяцала. Вось ужо год, як мы - гэта болей не "мы". Я добра ведаю, ты не забыў мяне, мы ўсё яшчэ занадта звязаныя мiж сабою: кожны раз, калi я думаю пра цябе, не магу не адчуваць твайго болю.

Ды ўсё ж гэтыя дванаццаць месяцаў не былi зусiм бескарысныя: яны накiнулi на наша мiнулае жалобную вуаль. Вось ужо i вуаль з'явiлася! Некаторыя рэчы сталi патроху сцiрацца ў нашай памяцi, а розныя дробныя дэталi ўжо i памерлi нават. Праўда, яны ўспамiнаюцца раптам, калi нешта выпадкова нам пра iх нагадае.

Неяк паспрабавала ўспомнiць дакладна, якi быў твой твар у той момант, як я ўпершыню цябе ўбачыла, - i не змагла.

Паспрабуй i ты ўявiць мой першы позiрк на цябе. Ты зразумееш, як усё ў гэтым свеце сцiраецца.

Нядаўна я ўсмiхнулася. Каму, чаму? Нiкому i нiчому. У прысадах весела зайграў сонечны прамень - i я мiжволi ўсмiхнулася. Я i раней ужо, з нейкага часу, спрабавала ўсмiхнуцца. Спачатку здалося, што немагчыма будзе зноў навучыцца гэтаму. I ўсё ж, як я сказала, аднаго разу, супраць волi маёй, я ўсмiхнулася. I хачу, каб i ты таксама ўсё часцей i часцей усмiхаўся - проста так, радуючыся добраму надвор'ю цi думцы, што наперадзе ў цябе ёсць яшчэ нейкая будучыня. Узнiмай тады галаву i ўсмiхайся!

17 снежня 1899 года

I вось я зноў з табою, мой маленькi Луi. Цi не праўда, што я нiбыта сон: з'яўляюся тады, калi мне захочацца, але заўсёды ў добры момант, калi вакол усё пуста i цёмна. Я прыходжу, я побач, але нельга дакрануцца да мяне.

Я не адчуваю сябе няшчаснай. Да мяне вярнулася бадзёрасць, таму што кожнага дня настае ранiца, як i раней, змяняюцца поры года, а сонца такое ласкавае i добрае.

Нядаўна я танцавала. Я часта смяюся. Спачатку яшчэ памятала, колькi разоў гэта рабiла, - пасля ж немагчыма стала пералiчыць такiя выпадкi.

Учора я была на гуляннi. Заходзiла сонца, натоўпы людзей былi такiя прыгожа стракатыя, што выдавалi ўсе разам на адзiн вялiкi кветнiк, - i сярод такога мноства шчаслiвых людзей я i сама адчула сябе шчаслiвай. Пiшу табе, каб расказаць пра ўсё гэта, а таксама пра тое, што вызнаю цяпер новую веру: пяшчоту да цябе. Мы з табою разважалi неяк пра гэта, не ведаючы добра, што ж гэта такое - пяшчота. Памолiмся ж разам, каб паверыць у яе ўсiм сэрцам.

6 лiпеня 1904 года

Праходзяць гады! Адзiнаццаць гадоў! Я ад'язджала далёка, вярнулася i зноў збiраюся ехаць.

У цябе, вядома, ёсць ужо свой дом i, канечне, мой вялiкi Луi, маленькая сям'я, якой ты вельмi патрэбны.

А ты сам, якi ты цяпер? Я ўяўляю, што плечы твае сталi шырэйшыя, валасы, напэўна, кранула ўжо дзе-нiдзе сiвiзна, а твар твой, таксама напэўна, хоць i папаўнеў, але ж, як i раней, увесь пачынае свяцiцца, як толькi ты збiраешся ўсмiхнуцца.

А я? Не буду расказваць табе, як я перамянiлася, ператварыўшыся ў старую жанчыну. Старую! Жанчыны старэюць раней за мужчын, i калi б я магла стаць цяпер побач з табою, дык была б падобная на тваю мацi - i выглядам сваiм, i позiркам, з якiм глядзела б на цябе.

Бачыш, як добра, што мы тады рассталiся. I таму, што мы ўжо паспакайнелi, i таму, што почырк мой на канверце з гэтым лiстом ты пазнаў амаль што з вясёлаю ўсмешкаю.

25 верасня 1893 года

Мой дарагi Луi!

Вось ужо дваццаць гадоў, як мы рассталiся...

Мой дарагi Луi, вось ужо дваццаць гадоў, як мяне няма ў жывых. Калi ты яшчэ жывеш i прачытаеш гэты лiст, якi дашлюць табе верныя i пачцiвыя рукi, тыя самыя, што перасылалi табе ўсе гэтыя гады i папярэднiя лiсты, калi ты прачытаеш яго, то ўсё роўна ўжо забыўся пра мяне i даруеш, што я пайшла з жыцця назаўтра пасля нашага расстання, бо не ведала, як жыць без цябе.

Гэта ўчора мы развiталiся. Паглядзi на дату, якую ты, не звярнуўшы вялiкай увагi, прабег вачыма, - у пачатку лiста. Гэта ўчора ты горка плакаў у нашым пакоi, зарыўшыся галавою ў падушкi на нашым ложку, бездапаможны перад горам сваiм i слабасцю, як дзiця. Гэта ўчора, калi ноч забралася ў наш пакой праз расчыненае акно, слёзы твае, якiя я не магла ўжо бачыць, цяклi па маiх руках. Гэта ўчора ты крычаў ад болю, а я, я не казала табе нiчога - трымалася як магла.

А сёння, седзячы за сталом у нашым цудоўным куточку з усiмi такiмi дарагiмi нам рэчамi, я пiшу тыя чатыры лiсты, кожны з якiх ты будзеш атрымлiваць праз вялiкi час пасля папярэдняга, i канчаю цяпер гэты, што закончыць усё.

Сёння ўвечары я дамоўлюся пэўна, каб лiсты мае дасылалi табе ў тыя днi, якiя на iх пазначаныя, а таксама зраблю ўсё так, каб ты нiколi не змог мяне адшукаць.

Пасля я пайду з жыцця. Не буду расказваць як - нашто? Падрабязнасцi гэтага дзеяння будуць тут недарэчныя i, мажлiва, балючыя табе нават цяпер, калi прайшло ўжо столькi гадоў.

Галоўнае тое, што мне ўдалося адарваць цябе ад мяне i зрабiць гэта, не ранячы цябе, а асцярожна i ласкава: я хачу жыць i пасля маёй смерцi, каб падтрымлiваць цябе. Разрыву не будзе, ты з тваёй чуллiвасцю, магчыма, i не перанёс бы яго. Я буду вяртацца да цябе - не надта часта i не надта рэдка, каб вобраз мой сцёрся патроху ў тваёй памяцi, а сэрца не пакутавала залiшне. А калi раскажу табе ўсю праўду, пройдзе досыць шмат гадоў, каб ты не змог зразумець, што магла б азначаць для цябе мая смерць у свой час.

О мой маленькi Луi, мне здаецца, што ёсць усё роўна як нейкi цуд у нашай апошняй размове. Сёння, калi мы гаворым так цiха, так далёка адно ад аднаго бо жыву я ўжо толькi ў табе, а ты памятаеш адно, што некалi я была, - значэнне слова "цяпер" для тае, што пiша яго i шэпча, зусiм iншае, чым для таго, хто будзе чытаць гэтае слова i цiха яго прамаўляць.

Цяпер, пераадолеўшы такую велiзарную адлегласць у часе, пераадолеўшы вечнасць - няхай гэта i здаецца табе цяпер недарэчным, - я цалую цябе па-сапраўднаму, а пасля... спыняюся. Бо не асмельваюся, не асмельваюся праз страх, што буду сумнай, а значыць, злой, не асмельваюся, бо не рашаюся прызнацца табе ў тых салодкiх марах, якiя прыходзяць, калi каханне такое вялiкае, а пяшчота такая бясконцая...


На Facebook В Твиттере В Instagram В Одноклассниках Мы Вконтакте
Подписывайтесь на наши страницы в социальных сетях.
Будьте в курсе последних книжных новинок, комментируйте, обсуждайте. Мы ждём Вас!

Похожие книги на "Пяшчота (на белорусском языке)"

Книги похожие на "Пяшчота (на белорусском языке)" читать онлайн или скачать бесплатно полные версии.


Понравилась книга? Оставьте Ваш комментарий, поделитесь впечатлениями или расскажите друзьям

Все книги автора Анри Барбюс

Анри Барбюс - все книги автора в одном месте на сайте онлайн библиотеки LibFox.

Уважаемый посетитель, Вы зашли на сайт как незарегистрированный пользователь.
Мы рекомендуем Вам зарегистрироваться либо войти на сайт под своим именем.

Отзывы о "Анри Барбюс - Пяшчота (на белорусском языке)"

Отзывы читателей о книге "Пяшчота (на белорусском языке)", комментарии и мнения людей о произведении.

А что Вы думаете о книге? Оставьте Ваш отзыв.