В Нестайко - Тарэадоры з Васюкоўкi (на белорусском языке)

• Название: Тарэадоры з Васюкоўкi (на белорусском языке)
• Автор: В Нестайко
• Жанр: Прочая детская литература

---

Мы пералезлi цераз паркан, асцярожненька, прыгнуўшыся, уздзёрлiся на арэшыну i вось ужо пiльна ўглядаемся праз акно ў хату. Было цёмна, i мы не адразу разглядзелi, што там робiцца. Нарэшце ўбачылi, што Кнышы сядзяць за сталом з лыжкамi ў руках i, зладзейкавата пазiраючы на акно, нешта ядуць. Мы здзiўлена паглядзелi адзiн на аднаго. Кнышы елi... торт. Бiсквiтны гарадскi торт з арэхамi i крэмавымi i шакаладнымi ружамi. Елi торт вялiкiмi лыжкамi, як боршч цi кашу. Елi ўпотай, хаваючыся ад людзей, як зладзеi. Елi спяшаючыся, мабыць, з гучным чмяканнем (акно было зачынена, i мы не чулi), а можа, нават рохкаючы. Раты ў абаiх былi залеплены крэмам, а ў Кнышыхi крэм быў i на "румпелi".

Вось Кныш падчапiў лыжкай вялiкую цэнтральную ружу, якая красавалася пасярэдзiне, i пацягнуў у рот. Але Кнышыха нешта сярдзiта буркнула, лоўка перахапiла ружу сваёй лыжкай i - шух! - сабе ў рот. Мы зноў пераглянулiся. Кiно!

- Ну, усё! Зразумела! - сказаў Ява. - Шпiёны! Нашы савецкiя людзi тарты так не ядуць.

Я не стаў спрачацца, хоць такое сведчанне шпiёнскай дзейнасцi Кнышоў здалося мне не вельмi пераканаўчым.

Паколькi глядзець на ўсё гэта было гiдка, мы спусцiлiся з арэшыны i пайшлi дахаты.

...I зноў пацягнулiся працоўныя буднi.

Больш кантактаў з Кнышамi, а тым больш з Бурмiлам не было.

Лета мiнала... Нам нават пачало здавацца, што ўсё пра Кныша i Бурмiлу мы прыдумалi, што не было нi таямiчай размовы ("Падаруначак ад немцаў"... "Дваццаць жалезных"... "Вермахт шчодры"...), нi акваланга, нi падазроных паводзiн, нiчога...

- Не, нiякiя яны не шпiёны, - гаварыў я. - Памятаеш, як Бурмiла бусляня параненае знайшоў i выхадзiў, выпусцiў потым. Хiба шпiён такое зрабiў бы? Нiколi!

Ява спачатку iмкнуўся пярэчыць, а потым пачаў пераводзiць размову на iншае.

Аднойчы Ява сустрэў мяне асаблiва засмучаны i невясёлы.

- Заўтра прыязджаюць бацькi, - уздыхнуў ён. - Хоць ты з моста ды ў рэчку. Мацi як даведаецца... Праўда, дзед паабяцаў у першы дзень не казаць. "I не праз цябе, кажа, двоечнiк, а праз мацi. Неахвота ёй першы дзень псаваць. Колькi не была дома, засумавала, а тут на табе - сынок такi падаруначак падрыхтаваў". Так што мне адзiн толькi дзень мiрнага жыцця i застаўся. А потым ужо будзе такi "вермахт", што... Ты ж маю мацi ведаеш...

Мацi ў Явы сапраўды была жанчынай рашучай. У адрозненне ад маiх бацькоў у Явы было наадварот: тата быў добры-дабрэнны (муху не пакрыўдзiць, нiколi голас не павысiць, толькi на скрыпцы iграе), а мацi - гром i блiскавiца. Карацей, тата быў мамай, а мама - татам. I трывогу Явы я добра разумеў.

- Нiчога, - супакойваў я свайго сябра, - як-небудзь абыдзецца. Не заб'е ж яна цябе.

- Да смерцi, можа, i не заб'е. А iнвалiдам зрабiць можа. Знаеш, якая ў яе рука! Як у Жабацiнскага!

- А ты патрэнiруйся падаць. Як толькi што-якое - адразу падай. Нiбыта табе дрэнна.

- Мне й так будзе дрэнна. Без "нiбыта". Не хвалюйся.

Што й казаць, спачуваў я свайму таварышу ўсiм сэрцам, усёй душою, але дапамагчы нiчым не мог. Заставалася толькi спадзявацца на лёс цi на шчаслiвы выпадак. Можа, абыдзецца...

I вось Явавы бацькi прыехалi. Радаснага гоману i мiтуснi - поўны двор. Фортка толькi рып-рып! Дзверы не зачыняюцца. Сваякi, суседзi, знаёмыя... Яшчэ б! З-за мяжы прыехалi! Цiкава ж! А што? А як? А дзе? А калi? А якое? А па чым?

У садку цэлы дзень стол стаяў з прысмакамi ды розным пiтвом: адны выходзiлi, другiя сядалi.

I падарункаў Явавы бацькi навезлi ледзь не ўсёй вёсцы. Падарункi ў большасцi выпадкаў дробненькiя, як гузiкi, - сувенiры называюцца. Але што вы хочаце: калi б столькi вялiкiх падарункаў - на двух вазах змясцiлiся б.

I я падарунак атрымаў. Нам з Явам абодвум падарылi па пiсталету! Па чэшскаму замежнаму пiсталету, якi страляе вадой. I як страляе. Нацiскаеш на курок, i ён тоненька-тоненька цвыркае метраў на дзесяць. Магутна! Вось гэта пiсталет дык пiсталет! Сiла!

Праз пятнаццаць хвiлiн пасля таго, як нам падаравалi пiсталеты, мы ледзь iх не страцiлi назаўсёды.

Ну, вы ж разумееце, было б смешна, калi б мы адразу пачалi страляць. Навошта тады пiсталеты?

Дык вось мы адразу...

Сабаку на мушку - цвiрк!

- Гаў-гаў-гаў!

Сабака хвост падцiснуў i ў будку.

Мурка рудая сядзiць на сонцы, мыецца. Цвiрк!

- Ммяў! - i мурка ўжо на яблынi.

Чубатка грабецца.

Цвiрк!

- Ко-ко-ко-ко-ко! - няма чубаткi - недзе ў гародзе.

А тут iдзе дзед Салiвон.

Ну, выпадкова ж, чэснае слова, выпадкова курок нацiснуўся.

Цвiрк! Дзеду Салiвону проста па лысiне.

- А каб вы ляснулi, разбойнiкi! Я вам пацвiркаю! Я вам... Я вам...

Праз некалькi хвiлiн мы пацiралi свае чырвоныя вушы далёка ад хаты.

Пiсталеты аддалi нам з адной умовай - страляць толькi па нежывых прадметах.

Але ж настралялiся мы, ажно абрыдла.

А што ўжо нам хлопцы папазайздросцiлi - i не кажыце!

Толькi i чулася:

- Дай паглядзець!

- Дай хоць глянуць!

- Дай патрымаць!

- Можа, я стрэльну?

- Можа, я паспрабую?

- А я? А я?

- Ох ты!

- Ох i б'е!

- Сiла!

Скажам шчыра, мы неахвотна давалi не тое што стрэльнуць, але нават i патрымаць.

Можна аддаць новыя штаны, чаравiкi, сарочку зняць, усё, што хочаце, але выпусцiць з рук пiсталет у першы дзень - не хопiць сiл. Як жа яго аддасi, калi сам яшчэ не настраляўся!

Але папастралялi мы - дык папастралялi! Добранька! Ужо ж i адпомсцiў я за ўсе пакуты, якiя мне давялося перажыць, быўшы "шпiёнам", "разбойнiкам", "беляком" i наогул "ворагам".

Мы нейкую хвiлiну сумнявалiся, успомнiўшы ўмову страляць толькi па нежывых мiшэнях. Але потым вырашылi, што i Сцёпа Карафолька, i Антосiк Мацыеўскi, i Грышка Сала, i нават Вася Дзяркач па характарах поўнасцю адносяцца да "нежывых мiшэняў".

Праз гадзiну ўсе былi мокрыя, хоць выкручвай.

Спачатку яны адносiлiся да ўсяго раўнадушна, нават падбухторвалi.

- Ану! Ану, пацэль на такой адлегласцi. I не пацэлiш, не пацэлiш! Ану!

А потым, калi мы сталi добра цаляць, пачалi злавацца:

- Ды ну, перастаньце!

- Ды годзе ўжо!

- Досыць, ну!

А Сцёпа Карафолька, калi Ява вельмi спрытна пацэлiў яму проста ў нос, раптам вырашыў абурыцца i закрычаў:

- Гэй ты, двоечнiк! Нешта залiшне ўжо ты расцвiркаўся! Iдзi лепш урокi вучыць! Бо на наступны год застанешся. Вось я скажу тваёй мацi!

Эх, Сцёпа, даўганосiк, недалiкатны чалавек. Хiба можна ўспамiнаць пра такiя рэчы!

Ява павярнуўся i пайшоў.

На наступны дзень рана-раненька бацькi Явы паехалi на некалькi дзён у Кiеў дакладваць пра сваю замежную камандзiроўку на Выстаўцы перадавога вопыту. I дзед Варава не паспеў нiчога расказаць.

Але ўсё роўна настрой у Явы быў кепскi, прыгнечаны.

- Гад я, - упiкаў ён сябе. - Мацi мяне цалуе: "Сыночак, сыночак!" падарункi для мяне, а я... Ведала б яна, якi я... Лепей бы адразу... I што ж гэта будзе! Эх, калi б высачыць, пакуль няма мацi, тых шпiёнаў! Усё было б добра. Можна было б расказаць праўду. Як я тапiўся i наогул... Эх, калi б высачыць...

Я невыразна мгыкаў:

- Мгы... вядома... так...

Я не верыў у рэальнасць гэтай справы.

Але на другi дзень пасля ад'езду бацькоў у Кiеў Ява прыбег да мяне белы, як смятана, ледзь дыхаючы.

- Хутчэй... хутчэй... хутчэй...

Я ўжо думаў - цi пажар, цi землетрасенне, цi футбол па тэлевiзары перадаюць. Я сама што вядро цягнуў з калодзежа. Да палавiны выцягнуў. I вядро, калi ён прыбег, шубоўснула назад.

- Што такое?

- Гайда хутчэй! Яны iдуць у плаўнi. Вось зараз. Сам чуў размову. Кныш кажа: "Штосьцi доўга няма справы. Прысохла. Ерунда атрымлiваецца". А Бурмiла: "Так-так, трэба канчаць, паедзем сягоння, я ж невiнаваты, што прастудзiўся. Захварэў..." А Кныш: "Дык я зайду да цябе праз паўгадзiны, i паедзем..." Хутчэй, Паўлуша! Я адчуваю, нешта будзе! Гайда, ну!

Ён гаварыў так горача i пераконлiва, што маё вядро, запоўненае вадой напалавiну, здаецца, само выскачыла з калодзежа, iмгненна апынулася на ганку, а мы з Явам, як выстраленыя з рагаткi, памчалiся па вулiцы.

РАЗДЗЕЛ XI

Трагедыя ў кукурузе. I хто б, вы думаеце, нас выратаваў?..

Нам не давялося доўга сядзець у карчах каля Бурмiлавай хаты. Не прайшло i дзвюх хвiлiн, як з форткi выйшаў Кныш, а за iм Бурмiла з мяшком за плячамi.

Хата Бурмiлы стаяла за школай, на ўскраiне вёскi. Адразу за ёй пачыналася вялiкае кукурузнае поле. Мiма яго вiлася палявая сцяжына.

Кныш i Бурмiла пайшлi па сцежцы, а мы з Явам - па кукурузе. Не прайшлi i сто метраў, як Кныш раптам спынiўся i, чуем, кажа:

- Слухай, здаецца, да нас нейкiя пацаны прычапiлiся.

- Дзе? Хай iх халера! - здзiўлена прагудзеў Бурмiла.

- Ды вунь там, у кукурузе.

- Ану, iдзём напрасткi праз кукурузу. Праверым.

Мы з Явам гэпнулiся на зямлю i, як зайцы, на карачках шуснулi ў глыб кукурузы.

Шорсткае лiсце па-здраднiцку шапацела навокал. I не здагадаешся, цi гэта ад ветру, цi нехта iдзе. Здавалася, Кныш i Бурмiла ўжо над галавой. Вось-вось наступяць i раздавяць цябе, як жука.

Адчуваючы ў жываце агiднае "ой-ой-ой", я бег на карачках усё далей i далей. I калi ўжо зусiм паабдзiраў каленi, спынiўся i прыпаў, цяжка дыхаючы, да зямлi. "Больш не магу! Няхай наступаюць!" Але нiхто на мяне не наступiў. Я паляжаў трохi, прыслухваючыся.