Авторские права

Анатоль Казлоў - Дзеці ночы

Здесь можно скачать бесплатно "Анатоль Казлоў - Дзеці ночы" в формате fb2, epub, txt, doc, pdf. Жанр: Прочая старинная литература. Так же Вы можете читать книгу онлайн без регистрации и SMS на сайте LibFox.Ru (ЛибФокс) или прочесть описание и ознакомиться с отзывами.
Рейтинг:
Название:
Дзеці ночы
Издательство:
неизвестно
Год:
неизвестен
ISBN:
нет данных
Скачать:

99Пожалуйста дождитесь своей очереди, идёт подготовка вашей ссылки для скачивания...

Скачивание начинается... Если скачивание не началось автоматически, пожалуйста нажмите на эту ссылку.

Вы автор?
Жалоба
Все книги на сайте размещаются его пользователями. Приносим свои глубочайшие извинения, если Ваша книга была опубликована без Вашего на то согласия.
Напишите нам, и мы в срочном порядке примем меры.

Как получить книгу?
Оплатили, но не знаете что делать дальше? Инструкция.

Описание книги "Дзеці ночы"

Описание и краткое содержание "Дзеці ночы" читать бесплатно онлайн.








— Слава, Гаспадару! — прывітаў Максім хлопца праз прачыненае акно «мерседэса».

— На ўсе вякі,— завучана адказаў Вілен.

— Даўгавата сёння ты дабіраўся.

— Нешта не вельмі добра сябе адчуваю,— без ногак апраўдання ў голасе адказаў Падкідны.— Думаю, што ўсё ж не спазніўся?

— Стаў машыну да астатніх аўто і заходзь. Усё гатова. Баг­дан нрывёз ахвяру, хутка начнём. Бачыш: поуня набліжаецца да нябеснага цэнтра. Не марудзь.

«Архараўцы Гурона працуюць без збояў. Ведаюць, каго падбіраць». Вілен паставіў машыну з тыльнага боку Дома. Тут, сярод кустоў, нрытаілася ўжо з дзесятак іншамарак, былых айчынных мадэляў і два «назікі».

«Усе ў зборы,— лёгенька прыкрыў дзве зку «мерседэса» хлопец.— I я прыехаў да самага пачатку. Нешта цяжкавата нудзіцца сэрца, неспакойна на душы... Ад чаго б усё гэта? Мо поўня так дзейнічае? Клопатна. У грудзях быццам пудовы ка­мень ляжыць. Трэба хутчэй зайсці ў прылазнік, што каля ангара. каўтнуць пару глыткоў сугрэўнага. Сваю ж пляшку паціху высмактаў. Думаю, што тады палягчэе...»

Нінка ляжала ў паўзабыцці. Яна ціхенька стагнала. Калі прыгледзецца цяпер каму-небудзь уважліва да яе твару, то можна заўважыць, што ёй мроіцца нешта прыемнае і добрае.

Дзяучына бачыла ў свам паусне Вілена. Яна прыціскалася да яго, а рукі даследавалі, абдымалі шырокую спіну і плечы хлопца, атрымліваючы задавальненне ад гульні-перакотвання магутных мускулау пад лагоднымі і адчувальнымі пальцамі. Моцнае і цвёрдае цела Вілена зачароўвала Нінку. Пацалункі будзілі ў ёй неадольнае жаданне чагосьці невядомага, прымушалі кроу бегчы хутчэй, а сэрца біцца з такой сілай, быццам яно вось-вось разарвецца ў яе грудзях. Страсць паступова разгаралася і захоплівала Нінку, пакуль не стала зусім нясцерпнай. I ў тую хвіліну, калі яна адчула, што памрэ ад замілавання, выкліканага Віленавымі ласкавымі губамі і языком, хлопец выпусціў яе са сваіх рук і падняўся. Нінка застагнала мацней. Пальцы рук шкрабанулі па негабляваных дошках лаўкі, на якой яна ляжала. У прылазенцы, каля алтара, нікога не было, акрамя Максіма Гурона і паўсоннай Нінкі на лаўцы.

Расчыніліся дзверы, увайшоў Вілен.

— Праз хвіліну пачнём,— кіўнуў ён сябру, павярнуўшы га­лаву ад полакз бляшанкамі і слоікамі, у якіх захоўваліся парашкі, фарбы і ўсё астатняе начынне для ахвярапрынашэння.

— Выпіць ёсць?

— Вазьмі пад лаўкай,— не паварочваючыся больш, адказаў Гурон.

Толькі цяпер заўважыў Вілен дзяўчыну. Яго нібы працяла гокам: твар спалатнеў, задрыжала ніжняя губа, рукі і ногі скамянелі.

«Нінка! Г эта ж Нінка! — бязгучны крык разарваў яго галасавыя звязкі.— Дзяўчынка мая! Сонейка нязгаслае. Цябе яны вылавілі для ахвярапрынашэння. Цябе, любая! — Іскрамётныя дѵмкі блыталіся ў галаве. Позірк Віленавых вачэй туманіўся, засцілаўся нлёнкай слёз.— Звяры! Людажэры! Я сам пазабіваю іх!»

«Ага, дайшло? — пачуу Вілен свайго двайніка.— Слава Богу, нарэшце. Ратуй дзяўчыну! Гэта і тваё спасенне. Нічога выпадковага ў гэтым жыцці не бывае. Ачніся сам ад чорнага дурману. Пратры вочы, надумай! —не адставаў двайнік.— Я памагу. Яшчэ крыху маю сілу. Разам мы выратуемся, пераможам зло, чуеш мяне, Вілен?»

«Што рабіць?» — хлопец абхапіў рукамі галаву.

— Знайшоў выпіўку? — павярнуўся Гурон. Здзіўлена агледзеў Вілена.— Табе і сапраўды дрэнна. Бялей за снег глядзішся. Выпі, і ўсё пройдзе,— падахвочваў ён намесніка.— А дзеўка нічога. Гаспадар будзе задаволены. Ядраная і сакаўная краля. Пасядзі пакуль гут, пераапраніся, а я пайду пагляджу, ці ўсё падрыхтавалі на алтары. Чуеш, як галдзяць нашы гуронаўцы. Быццам авадні са сляпнямі над бяссільнай гавядай.— Гурон шмыгануў у дашчаныя дзверы, што аддзялялі прылазенку ад агульнай залы з алтаром.

Вілен зладзеявата азірнуўся, агледзеўся вакол і, добра не ўсведамляючы, навошта ён гэта робіць, падхапіў Нінку з лаўкі на рукі і, піхнуўшы нагою ўваходныя дзверы, выслізнуў на вуліцу, у прахалоду і мройнае святло поўні. Ён не адчуваў цела Нінкі, бег не азіраючыся пад галінамі дрэў і лайкамі елак. Вілен нават не адразу заўважыў, як пацямнела, нахмурылася неба, а густыя і свінцова-цяжкія воблакі зацягваюць бяльмо поўні. Не пачуў ён і працяжна-надрыўнага крыку грыфа, які, распасцёршы магутныя крылы, быццам раз'я граны гусак, бегаў каля Дома ночы.

Вілен спыніўся толькі гады, калі палыхнула маланка ад аднаго краю неба да другога і аглушальны ўзрыў перуна скалануў зямлю. Хлопец азірнуўся. 3 таго месца, дзе знаходзіўся Дом ночы, у неба вялізным слупам уварвалася по­лымя.

«Вось і ўсё... — Вілен на руках з Нінкай бяссільна апусціўся на сыравагы мох купіны пад елкай.— Згагаваны цэментны кісель. 3 яго ўжо ніхто з гуронаўцаў не выберацца. Святое ачышчэнне агнём...» Хлопец з палёгкай выдыхнуў.«А ты ж падымауся па прыступках на свой эшафот, на эшафот зла,— пачуў Вілен голас двайніка,— каб не гэта дзяу­чына. твая Нінка, то стаў бы ты і на аношнюю, трынаццатую прыступку, а там дарогі і вяртання назад ужо б не было. Чор­ны балахон смяротніка закрыў бы ад цябе назаўсёды апошні промень сонца. I ты быу бы вечным сабачанём-служкаю кня­зя цемры. Слау жа Госпада і беражы дзяучыну, што на гваіх руках, ад усіх жыццёвых няўзгод. Калі дасі такое слова, я зноў сальюся з табою ў адно цэлае».

— Я усё зраблю, як скажаш! — прамовіў уголас Вілен.

«Дзякуй Богу, цяпер мы зноў адзіныя. Парасгак зла ў тваёй

душы пад маім прыглядам. Яму цяпер не пусціць глыбока карэнні, не зможа зло разгалінавацца і выціснуць мяне з твайго, Вілен, сэрца і душы. Забудзь гэта месца, як дрэнны сон, выкінь з галавы і выходзь на дарогу. Асцярожна грымай на руках Нінку. Гэта самае найменшае, што можаш пакуль для яе зрабіць. Падымайся і ідзі. Мы ж адно цэлае, а гэта самае галоўнае!»

— Я ужо іду.

А неба пасвятлела, і поўня не страшная, россыпы зорак нібы ў марозны дзень зіхацяць і пераліваюцца брыльянгамі. Вось толькі водсвет полымя ад пажару зацягвае жаўцізною надлесак за спінаю.

«Не хвалюйся, там хутка ўзыдзе сонца. Будзе цёплы і ясны дзень...»

— Я гэта ведаю!


На Facebook В Твиттере В Instagram В Одноклассниках Мы Вконтакте
Подписывайтесь на наши страницы в социальных сетях.
Будьте в курсе последних книжных новинок, комментируйте, обсуждайте. Мы ждём Вас!

Похожие книги на "Дзеці ночы"

Книги похожие на "Дзеці ночы" читать онлайн или скачать бесплатно полные версии.


Понравилась книга? Оставьте Ваш комментарий, поделитесь впечатлениями или расскажите друзьям

Все книги автора Анатоль Казлоў

Анатоль Казлоў - все книги автора в одном месте на сайте онлайн библиотеки LibFox.

Уважаемый посетитель, Вы зашли на сайт как незарегистрированный пользователь.
Мы рекомендуем Вам зарегистрироваться либо войти на сайт под своим именем.

Отзывы о "Анатоль Казлоў - Дзеці ночы"

Отзывы читателей о книге "Дзеці ночы", комментарии и мнения людей о произведении.

А что Вы думаете о книге? Оставьте Ваш отзыв.