Сяргей Белаяр - Жалезны воўк

• Название: Жалезны воўк
• Автор: Сяргей Белаяр
• Жанр: Прочая старинная литература

---

Дзесятнік з перакошаным ад лютасці тварам кінуўся на Фенрыра. Удар... і загартаваны меч Траняты пераламіўся на дзве часткі. Воўк завыў і моцным штуршком адкінуў княжага дружынніка на некалькі метраў...

Здавалася, крываваму кашмару не будзе канца...

Былы княжы палонны выпусціў арбалет: утрымліваць зброю не было сэнсу. Да балтоў не дацягнуцца. Але горш за ўсё тое, што ён застаўся адзін супраць смяротнага ворага...

Фенрыр заўважыў Янку і павольна, нібы адчуваючы жах чалавека, накіраваўся ў ягоны бок. Адзінае вока палала лютай нянавісцю. Крок. Другі...

Язычнік не мог зрушыцца з месца. Цела нібыта прырасло да зямлі...

А ў гэты час да Траняты вярнулася прытомнасць. Вой схапіў сякеру і з гучным крыкам кінуўся на Фенрыра. Апісаўшы кола, зброя ўваткнулася ў цела ваўка. Дум! Жахлівы гул паўтарыўся. У дзірцы, пакінутай сякерай, бліснуў метал...

Фенрыр развярнуўся на месцы, выскаліўшы акрываўленую ляпу.

— Памры, дэман! — дзесятнік зноў падняў сякеру, але ўдарыць не паспеў — доўгія кіпцюры разарвалі кальчугу. Транята выпусціў зброю і схапіўся за грудзі. Болю дзесятнік не адчуў — толькі здзіўленне, навечна застылае ў вачах ратніка. Яшчэ некалькі імгненняў ён захоўваў раўнавагу, а затым стаў завальвацца набок.

Янка ўскочыў і кінуўся бегчы.

Балота прыняло ўцекача неласкава. Галінкі дрэў, якія тырчэлі ў бруднай вадзе, балюча хвасталі па твары. Чапляліся за вопратку, стараліся затрымаць. Ногі правальваліся ў дрыгву, і некалькі разоў Янка падаў, але ўсё ж знаходзіў сілы падняцца.

Металічны лязг за спінай не змаўкаў — Фенрыр жвава наганяў уцекача...

Павязкі даўно спаўзлі, і былы княжы палонны сарваў іх. Раны сталі кроватачыць. Сілы раставалі, але Янка бег, распырскваючы вакол сябе фантаны твані і гразі. Страх кідаў бязвольнае цела наперад. Адрэналін перапаўняў вены, ледзь прымушаючы перасоўваць і да таго знямелыя ад стомленасці ногі.

Балота засмоктвала з кожным крокам. Спачатку вада была па шчыкалатку, потым — па калена. Калі дрыгва дайшла да сярэдзіны сцягна, бегчы стала немагчыма. Але палонны князя Васілія не здаваўся, упарта рухаўся да сярэдзіны балота, туды, дзе дрыгва магла вытрымаць вагу чалавечага цела і дзе тонкая скарынка гаці абавязкова праглыне ваўка...

Дапамагаючы сабе рукамі, Янка ўсё далей і далей заходзіў у гразкую пастку, з цяжкасцю выцягваючы ногі, каб зрабіць чарговы крок. Жыжа цягнула, не адпускала...

Нечакана воўк спыніўся, моцна ўвязнуўшы ў гразі. Металічны шум сціхнуў.

Спыніўся і Янка. Цяжка дыхаючы, павярнуўся. Паглядзеў на Фенрыра, які беспаспяхова спрабаваў выбрацца з прыроднай пасткі. Воўк заходзіўся ў лютым скавытанні, але зрабіць нічога не мог. Дрыгва трымала моцна.

Пот, змяшаны з крывёю, заліваў вочы, і былы княжы палонны выцерся рукавом бруднай кашулі. Затым засмяяўся. Вораг быў пераможаны.

Воўк кідаўся з боку ў бок, спрабуючы вызваліць канечнасці, што ўвязлі ў дрыгве. Роў Фенрыра накладваўся на ляск металу. Праз некалькі імгненняў па целе ваўка пачалі скакаць блакітныя іскры. Неўзабаве іх змянілі бледныя бліскавіцы маланак.

Янка перастаў смяяцца, здзіўлена гледзячы на Фенрыра. З ваўком адбывалася нешта дзіўнае — прыхадзень сачыўся рознакаляровымі агнямі, ірваў ікламі скуру, нібы спрабуючы дабрацца да сэрца, якое білася ў магутнай грудной клетцы. Касмылі бруднай, збітай поўсці ляцелі ў розныя бакі. Разлічваючы ўбачыць акрываўленыя вантробы ворага, язычнік знерухомеў у нямым здзіўленні — замест цягліц і жыл цела ваўка пакрывалі дзіўныя гнуткія шнуры, замацаваныя пры дапамозе металічных балтоў. Не менш дзівосныя цыліндры рознай формы бесперапынна рухаліся туды-сюды, нараджаючы паскудны металічны ляск. I што самае дзіўнае — аніводнай кроплі крыві...

І тут з’явіліся ЯНЫ...

Асляпляльная ўспышка — і паміж чалавекам і ваўком адкрыліся дзверы, адкуль зыходзіла мяккае зеленаватае святло. Кола паступова пашыралася, мяняючы колер з зялёнага на сіні, а затым яно ўвогуле стала празрыстым.

З брамы з’явілася чацвёра багоў, апранутых у дзіўныя кароткія кашулі з плямамі зялёнага і жоўтага колеру. Такімі ж аляпаватымі былі і нагавіцы прышэльцаў, увабраныя ў скураныя боты, перахопленыя тоўстымі шнурамі, якія ўтрымлівалі абутак на назе. У руках багі трымалі дзівосную зброю — доўгія трубкі незразумелага металу з паўкруглым адгалінаваннем і дзяржальнам, якое заканчвалася спускавой скобай. Але як ні стараўся Янка, разгледзець цяжкія балты ці іншыя кідальныя снарады так і не змог.

Адзін са светлавалосых прышэльцаў дастаў з-за пазухі чорную каробачку і націснуў на яе. Пачуўся піск, і дзіва ажыло, напоўніўшы паветра шумам пераднавальнічнага неба.

— База, адкажыце Тору! Прыём!..

Былы княжы палонны, забыўшыся на ўсё на свеце — на боль, ваўка, свой абавязак, — здзіўлена слухаў звонкі голас прыхадня, які шаптаў у чароўную шкатулку незнаёмыя словы. Ногі ледзь трымалі. Давялося ўхапіцца за ствол напалову спарахнелага дрэва, што тырчэў з багны.

— Аператар, як мяне чуеце? Прыём!.. Мы на месцы... Так, знайшлі. Небяспекі няма. ЧАЛАВЕК разладзіў Фенрыра, як і спадзяваўся штаб. Праўда на баку Вотана — выкарыстанне чалавечага матэрыялу супраць баявых сістэм праціўніка поўнасцю сябе апраўдала. Локі пралічыўся...

Скрыначка рыкнула нешта незразумелае. Тор перавесіў зброю на спіну і, гледзячы на гатовага праваліцца ў каламутную ваду Янку, прамовіў:

— База! У нас груз 300, прашу тэрміновую эвакуацыю...

***

Ядзерны рэактар, знясілены няроўнай барацьбой з багнай, якая ўсё глыбей зацягвала кібернетычны арганізм, пачаў перагравацца, рызыкуючы выбухнуць у любы момант. Цэнтральны працэсар дарэмна шукаў каналы сувязі паміж асобнымі ўзроўнямі шматслойнага мозгу. Пашкоджаныя ўдарам сякеры сервапрывады жаласна стагналі і не маглі выцягнуць монстра з гразі. Храміраваны металічны шкілет быў заляпаны брудам, з-за таго заклінілі гідраўлічныя поршні і эластычныя сучляненні. Фенрыр паміраў...

Пагляд механічнага ваўка па-ранейшаму быў накіраваны туды, дзе некалькі імгненняў таму зачыніўся партал міжпрасторавага пераходу, які паглынуў ворага і прымкнуўшага да асаў чалавека. Адзінае вока кібарга гарэла нянавісцю.

Але захавальнікі Гармоніі пралічыліся...

ПЕРАЗАГРУЗКА...

Праз некалькі секунд уключылася дубліруючая сістэма. Унутраны рэзерв аўтаматычнага забойцы, разлічаны на работу ў аварыйным рэжыме, прыйшоў у дзеянне. Фенрыр ажыў і стаў павольна выбірацца з багны.

Вайна працягвалася...