» » » » Этьен Жильсон - Избранное: Христианская философия


Авторские права

Этьен Жильсон - Избранное: Христианская философия

Здесь можно скачать бесплатно "Этьен Жильсон - Избранное: Христианская философия" в формате fb2, epub, txt, doc, pdf. Жанр: Философия, издательство Российская политическая энциклопедия, год 2004. Так же Вы можете читать книгу онлайн без регистрации и SMS на сайте LibFox.Ru (ЛибФокс) или прочесть описание и ознакомиться с отзывами.
Этьен Жильсон - Избранное: Христианская философия
Рейтинг:
Название:
Избранное: Христианская философия
Издательство:
Российская политическая энциклопедия
Жанр:
Год:
2004
ISBN:
5-8243-0497-1
Скачать:

99Пожалуйста дождитесь своей очереди, идёт подготовка вашей ссылки для скачивания...

Скачивание начинается... Если скачивание не началось автоматически, пожалуйста нажмите на эту ссылку.

Вы автор?
Жалоба
Все книги на сайте размещаются его пользователями. Приносим свои глубочайшие извинения, если Ваша книга была опубликована без Вашего на то согласия.
Напишите нам, и мы в срочном порядке примем меры.

Как получить книгу?
Оплатили, но не знаете что делать дальше? Инструкция.

Описание книги "Избранное: Христианская философия"

Описание и краткое содержание "Избранное: Христианская философия" читать бесплатно онлайн.



Этьен Жильсон (1884–1978) — один из виднейших религиозных философов современного Запада, ведущий представитель неотомизма. Среди обширного творческого наследия Жильсона существенное место занимают исследования по истории европейской философии, в которых скрупулезный анализ творчества мыслителей прошлого сочетается со служением томизму как величайшей философской доктрине христианства и с выяснением вклада св. Фомы в последующее движение европейской мысли. Интеллектуальную и духовную культуру «вечной философии» Жильсон стремится ввести в умственный обиход новейшего времени, демонстрируя ее при анализе животрепещущих вопросов современности. Опираясь на экзистенциальное прочтение томизма, Жильсон акцентирует мысль о свободе выбора, дарованной человеку, и предназначении его как продолжателя дела божественного Творения. В данный том вошли работы: «Учение Декарта о свободе и теология», «Бытие и сущность», «Бог и философия», а также ряд статей последователей и учеников Жильсона, посвященных его разностороннему творчеству.






[442]

Saint Thomas. Loc. cit.

[443]

Passions I 20[36*].

[444]

«Я не допускаю различия между душой и ее идеями, отличного от того, какое существует между куском воска и разными очертаниями, которые он может принимать. И поскольку эта способность принимать различные очертания не есть, собственно говоря, акт, но лишь пассивное состояние, мне представляется, что и у души способность воспринимать ту или иную идею — это также всего лишь потенция, актами же являются в ней лишь ее волеизъявления» (Письмо к Мелану от 2 мая 1644 г. — IV ИЗ)[38*].

[445]

Loc.cit. IV 116[40*].

[446]

Passions II[41*].

[447]

Ibid.

[448]

«Est passio receptio alicujus formae»[42*] (Suares. Met. disp. 48, 1, 1).

[449]

«Licet motus sit communis actus moventis et moti, tamen alia operatio est facere motum et recipere motum. Unde et duo praedicamenta ponuntur, facere et pati»[43*] (Contr. gent. II 57).

[450]

«Est communis et vera sententia, actionem et passionem non distingui realiter proprie et rigorose. Haec est sententia Aristotelis. III, Physic, с. 3, ubi ait actionem et passionem in re esse eumdem actum seu motum, differreque penes diversos respectus… Actio et passio sunt modi ejusdem rei; ergo non possunt inter se habere realem distinctionem»[44*] (Suares. Met. disp. 48, 1, 3).

[451]

«Cum vero dicitur turbinem in seipsum non agere, dum se circumvolvit, sed tantum pati a verbere, licet absente, vellem scire quo pacto unum corpus ab alio absente, pati possit, et quomodo actio et passio ab invicem distinguantur… Semper autem existimavi imam et eamdem rem esse, quae cum refertur ad terminum a quo vocatur actio, cum vero ad terminum ad quem sive in quo recipitur vocatur passio: adeo ut piane repugnet, vel per minimum temporis momentum, passionem esse sine actione» (Ad Hyperaspistem, август 1641. - III 428)[45*].

[452]

«Omnis actio est idem re cum termino, et passio non distinguitur realiter ab actione cum simul ambae concurrunt»[46*] (Conimb. De gener. et corrupt. I 3, 6).

[453]

«Actio et passio ita conjunguntur realiter in uno motu seu mutatione, ut nec actio a passione, nec passio ab actione separabilis sit… quia repugnat passionem fieri in aliquo subjecto quin ab aliquo agente procedat, quia non potest esse effectus sine causa: hoc autem ipso quod ab agente procedit invenitur in ilia mutatione vera ratio actionis… E converso etiam non potest esse actio ex subjecto… quin hoc ipso inferat passionem, nam si ex subjecto fit, in subjecto recipitur terminus ejus et in eodem fit: ergo est passio et receptio ex parte talis subjecti: sunt ergo omnino inseparabiles passio et tails action»[47*] (Suarez. Met. disp. 48, 1, 9).

[454]

«In rebus corporeis omnis actio et passio in solo motu locali consistunt, et quidem actio vocatur, cum motus ille consideratur in movente, passio vero cum consideratur in moto. Unde sequitur etiam, cum ilia nomina ad res immateriales extenduntur, aliquid etiam motui analogum in illis esse considerandum; et actionem dicendam esse, quae se habet ex parte moti, ut intellectio et visio in eadem mente» (Письмо к Региусу от декабря 1641 г. — III 454–455)[49*].

[455]

«Hoc igitur loco asserimus voluntatem ab intellectu moveri quoad speciem actus quia intellectus proponit voluntati objectum a quo tanquam a principio formali externo actus voluntatis speciem sumunt. Ubi adverte bonum cognitum non solum sese habere ad actus voluntatis ut causam formalem externam, prout illis tan quam terminus ad quem referuntur, speciem tribuit, sed etiam ut fìnem quatenus motu metaphorico allicit voluntatem»[50*] (E. a Sancto Paulo. Sum. phil. I 2, p. 38).

[456]

Из двух видов мыслей, которые я различал в душе, одни являются действиями воли, другие же — страстями в широком смысле слова, включая все виды восприятий. Первые полностью зависят от воли и только косвенно могут быть изменены под влиянием тела; последние, наоборот, зависят исключительно от действий, их порождающих, и только косвенно могут быть изменены душой, за исключением тех случаев, когда она сама является их причиной (Passions I 41)[51*].

[457]

Passions I 17[52*]. Письмо к Мелану от 2 мая 1644 г. — IV 113–114.

[458]

Письмо к Региусу от декабря 1641 г. — III 455.

[459]

Cf.: Fouillée. Descartes, p. 149.

[460]

Cf.: Maumaus. Saint Thomas d'Aquin et a philosophie cartésienne. I, p. 361.

[461]

«…sicut homo pcccat eligendo adulterium quod secundum se est malum, et tale peccatum semper procedit ex aliqua ignorantia vel errore: alioquin id quod est malum non eligeretur ut bonum»[54*] (Sum. Theol. I 63, 1, ad 4-am).

[462]

«Error autem est approbare falsa pro veris: unde addit actum quemdam super ignorantiam. Potest enim esse ignorantia sine hoc quod aliquis de ignotis sententiam ferat, et tune ignorans est et non errans; sed quando jam falsam sententiam fert de his quae nescit, tune proprie dicitur errare. Et quia peccatum in actu consistit, error manifeste habet rationem peccati»[55*] (De maio III 7, ad Resp. Cf.: Sum. theol. 117,1).

[463]

VII 15, lig. 6-12[57*].

[464]

В ходе дальнейшего изложения мы лучше поймем, что тут могло обеспокоить Арно. Декарт заключает «Четвертое размышление» заявлением, что в наших силах избежать заблуждений и ошибок. Это, строго говоря, приемлемо для янсениста, но для него совершенно неприемлемо утверждение, что мы всегда в состоянии удержаться от греха. Для этого совершенно необходима благодать[58*].

[465]

VII 215, lig. 15 и cл.[59*]

[466]

Письмо к Мерсенну от 18 марта 1641 г. — VII 333, lig. 10 и cл.

[467]

«Что касается рассуждения по поводу свободы, коей мы располагаем в преследовании добра или зла, то мне препятствует лишь стремление насколько возможно избегать богословских споров и удерживаться в рамках естественной философии» (Письмо к Мелану от 2 мая 1944 г. — IV 117)[60*].

[468]

VII 58, lig. 1–5 и 10; 60, lig. 28–31[61*].

[469]

«Et quis unquam vel Philosophus vel Theologus, vel tantum homo ratione utens, non confessus est, eo minori in errandi periculo nos versari, quo clarius aliquid intelligimus, antequam ipsi assentiamur, atque illos peccare qui causa ignota judicium ferunt»[62*](VII 147). В том, что касается св. Фомы, ср.: Loc. cit, a также Sum. Theol. I-a 2-ae, 75, 5, ad Resp.

[470]

См.: Com. colleg. Conimb. Phys. Proemiimi 5, 4; а также Suarez. Met. disp. 1, 5, 22–26.

[471]

Впрочем, святой Бонавентура явно вводит волю в суждение: «Judicium importai actum rationis regulatum secundum imperiimi voluntatis» (Sent. II, dist. 25, p.l dub.l); a также: «Quantumcumque enim ratio deliberet in earn partem terminatur definitivum judicium quam praeoptat voluntas» (ibid., p.l, art.l, qu.6)[63*]. Мы уже говорили, почему мы не настаиваем на возможном влиянии св. Бонавентуры. Но мы увидим, что различие тут только терминологическое. Учение св. Бонавентуры по сути тождественно учению св. Фомы.

[472]

«…adverto illos (se: errores) a duabus causis simul concurrentibus dependere; nempe a facultate cognoscendi quae in me est, et a facultate eligendi, sive ab arbitrii libertate, hoc est ab intellectu, et simul a voluntate» (VII 56)[64*].

[473]

«Yitandae confusionis gratia debere intellectum et voluntatem ita distingui, ut quidquid cognitionis et judicii est ad intellectum pertineat; quidquid appetitionis electionisque ad voluntatem» (VII 404)[65*].

[474]

«XVI. Cogitatio mentis est duplex: intellectus et voluntas. XVII. Intellectus est perceptio et judicium» (VII 345)[66*].

[475]

«Ergo enim cum viderem, praeter perceptionem, quae praerequiritur ut judicemus opus esse affirmatione vel negatione ad formam judicii constituendam, nobisque saepe esse liberum ut cohibeamus assensionem, etiamsi rem percipiamus: ipsum actum judicandi, qui non nisi in assensu, hoc est, in affirmatione vel negatione consistit, non retuli ad perceptionem intellectus, sed ad determinationem voluntatis» (Notae in progr. Vili 363)[67*].

[476]

«Atque in hoc liberi arbitrii non recto usu privatio illa inest quae formam erroris constituit: privatio, inquam, inest in ipsa operatione, quatenus a me procedit, sed non in facultate quam a Deo accepi, nec etiam in operatione quatenus ab ilio dependet» (VII 60)[68*].

[477]

«Nec denique etiam queri debeo quod Deus mecum concurrat ad eliciendos illos actus voluntatis, sive illa judicia in quibus fallor: illi enim actus sunt omnino veri et boni quatenus a Deo dependent…» (ibid.)[69*].

[478]

Saint Thomas. Sum. Theol. I-a 2-ae, 14, 2, ad 1-m.

[479]

«…cum consilium sit quaestio, de fine non est consilium, sed solum de his quae sunt ad finem…»[70*] (ibid., ad Resp.).

[480]

«In rebus autem dubiis et incertis ratio non profeti judicium absque inquisitione praecedente, et ideo necessaria est inquisitio rationis ante judicium de eligendis. Et haec inquisitio consilium vocatur»[71*] (ibid., I-a 2-ae, 14, 1, ad Resp.).

[481]

«…in consilio, quod est actus rationis, apparet aliquid voluntatis, sicut materia, quia consilium est de his quae homo vult facere, et etiam sicut motivum: quia ex hoc quod homo vult finem movetur ad consilium de his quae sunt ad fmem… Ita Damascenus dicit… quod consilium est appetitus inquisitivus, ut consilium aliquo modo pertinere ostendat et ad voluntatem, circa quam et ex qua fit inquisitio, et ad rationem inquirentem»[72*] (ibid., 1-a, 2-ae, 14, ad I-m).

[482]

«…conclusio syllogismi quae fit in operabilibus ad rationem pertinet, et dicitur sententia vel judicium, quam sequitur electio; et ob hoc ipsa conclusio pertinere videtur ad electionem tanquam ad consequens»[74*] (ibid., I-a 2-ae, 13, 1, ad 2).

[483]

«2° Praeterea, liberum arbitrium dicitur quasi liberum judicium. Sed judicare est actus cognitivae virtutis. Ergo liberum arbitrium est potentia cognitiva… Ad secundum dicendum quod judicium est quasi conclusio et determinatio consilii. Determinatur autem consilium primo quidem per sententiam rationis et secundo per acceptationem appetitus… Et hoc modo ipsa electio dicitur quoddam judicium, a quo nominatur liberum arbitrium»[75*] (ibid., I 83, 3, ad 2-am).

[484]

Св. Фома, расматривающий проблему с точки зрения греха, охотнее использует термин «согласие» (consentement), a Декарт, рассматривающий проблему с точки зрения заблуждения, — «одобрение» (assentiment), не отказывается и от термина «согласие», и св. Фома считает оба термина синонимами (ср. Указатель, ст. «Одобрение» (Assentiment)).


На Facebook В Твиттере В Instagram В Одноклассниках Мы Вконтакте
Подписывайтесь на наши страницы в социальных сетях.
Будьте в курсе последних книжных новинок, комментируйте, обсуждайте. Мы ждём Вас!

Похожие книги на "Избранное: Христианская философия"

Книги похожие на "Избранное: Христианская философия" читать онлайн или скачать бесплатно полные версии.


Понравилась книга? Оставьте Ваш комментарий, поделитесь впечатлениями или расскажите друзьям

Все книги автора Этьен Жильсон

Этьен Жильсон - все книги автора в одном месте на сайте онлайн библиотеки LibFox.

Уважаемый посетитель, Вы зашли на сайт как незарегистрированный пользователь.
Мы рекомендуем Вам зарегистрироваться либо войти на сайт под своим именем.

Отзывы о "Этьен Жильсон - Избранное: Христианская философия"

Отзывы читателей о книге "Избранное: Христианская философия", комментарии и мнения людей о произведении.

А что Вы думаете о книге? Оставьте Ваш отзыв.