Винцесь Мудров - Iду на таран ! (на белорусском языке)

• Название: Iду на таран ! (на белорусском языке)
• Автор: Винцесь Мудров
• Жанр: Научная Фантастика

---

Самалётны гуд паволi ацiх, над галавою iзноў засьпявалi птушкi, а ў мястэчку натужна забрахалi сабакi, устрывожаныя падзеньнем бервяна.

Палкоўнiк вылез з машыны, стаў ля задняга кола i з такiм шумам выпусьцiў паветра, што гракаўскiя сабакi разам ацiхлi, а потым забрахалi яшчэ больш зацята - з пiлiпаўскiм падвываньнем. Зашпiлiўшы прарэх, палкоўнiк агледзеўся, клiкнуў бялявага шарагоўца i калi той падбег, камандзёрскiм голасам загадаў:

- Шыбуй у краму, вазьмi скрыню гарэлкi... i што-небудзь на зуб... сказаўшы слова "зуб", палкоўнiк задаволена крэкнуў, выпусьцiў з адчайдушнай натугай рэшткi паветра i толькi тады працягнуў шарагоўцу пачак паперак з выяваю гераiчнай Берасьцейскай цьвердзi.

Борт 0-24 адгукнуўся празь сем хвiлiн пасьля ўзьлёту.

- Цэль выявiлi. Пачынаю аблёт, - прасiпеў у дынамiку зьнявечаны радыёшумамi кудзёлкавы голас i пакуль палкоўнiк убiваўся ў кабiнку i хапаў трубку, борт адключыўся.

Справа, можна сказаць, была зроблена. Заставалася толькi прыцэлiцца ды нацiснуць на спускавы кручок. Аднак штосьцi непакоiла, штосьцi цьвелiла душу i халадок затоенай трывогi блукаў па целу - ад пахаў да самага нiзу жывата. Каб нечым заняць сьвярблiвыя рукi, палкоўнiк уключыў i выключыў "дворнiкi", шчоўкнуў тумблерам вэнтылятара, нарэшце, падхапiў з-пад ног абрывак газэты, у якi былi загорнутыя пончыкi ды пачаў чытаць артыкул пра пастаноўку опэры "Залатыя агнi ў вокнах Адмiнiстрацыi" i нечакана дынамiк iзноўку ачуўся, i эфiр апанаваў ашалелы голас маёра Кукарэкi.

- Увесь дыск выпусьцiў... Хоць парвiся... Ляцiць, сука... Можа гэта i ня шар зусiм...

- Не вырубай рацыю! - гракнуў палкоўнiк i, разабраўшы сярод шуму словы "батарэi селi", спруцянелымi пальцамi расшпiлiў верхнiя гузiкi на кашулi.

"Што ж там лялiць, бляха!? I што будзе, як "Казловiчы" ўзьнiмуцца ў паветра?" - палкоўнiк уявiў, зь якiм iмпэтам гакнуць усе дванаццаць балiстычнах ракетаў, змарнеў з твару i спалохана прыхапiўся, пачуўшы натужлiвы шум у дынамiку.

- Казлы драныя! Халастыя ўпёрлi... А я й не дагледзеў... - галёкнуў сярод шуму маёр Кукарэка, замармытаў штосьцi пра паляваньне на дзiкоў i палкоўнiк, баючыся, што сувязь адключыцца, умольным голасам запытаў:

- Што рабiць будзем?

- Iду на таран! - гойкнуў у вадказ пiлёт Кудзёлка, потым гойкнуў яшчэ нешта, ды голас ягоны зьмяшаўся з бязладным шумам.

- Аляксей! Алёша! - палкоўнiк падхапiўся на ногi, упёрся макаўкай у пругкi брызэнт, а калi сувязь адключылася, бязвольна плюхнуўся на сядзеньне.

У тую хвiлю галава палкоўнiцкая стала дарэшты пустой, а таму й лёгкай. Такою лёгкай, што паспрабавала адарвацца ад тулава й палкоўнiк, прашаптаўшы: А што ж гэта дзеецца! - абхапiў голаў далоньмi.

Так ён i сядзеў, сьцiснуўшы вушы - аглухлы, невiдушчы й нават зумэр мабiльнага тэлефону, якi раней прымушаў спалохана схамянуцца, гэтым разам ня здолеў разьвеяць хваравiтай замарачы. Калi ж ён, зрэшты рэшт, зьняў слухаўку, тэлефонны зумэр пачынаў ужо сiпець.

- Бурзачыла?! Ты?! - шэфавы голас скалануў эфiр, змусiў задрыжэць тэлефонную мэмбрану.

- Я-а... таварыш генэрал-палко...о... - прастагнаў Бурзачыла i з флегматычнай разважлiвасьцю шморгнуў носам.

- Што там у вас? Чаму не выходзiш на сувязь?

Палкоўнiк ачуўся, парывiста ўздыхнуў, пацёр рукою пераносьсе.

-Экiпаж самалёта - бартавы нумар 0-24, - расстраляўшы ўвесь боезапас, пайшоў на таран... - слова "таран" захрасла ў горле; даўкi, памерам з ладную агрэсьцiну, камяк перацяў дыханьне, нiжняя скiвiца тарганулася i ў мораку падступных сьлёз палкоўнiку прымроiўся раптам сьветлы воблiк маёра Кукарэкi.

Эфiр напоўнiўся злавесным сiпеньнем, аднекуль здалёк пачулiся акорды шапэнаўскага вальса i толькi праз пару хвiлiн шэфавы голас - памужнелы i рахманы, - iзноў зварухнуў мэмбрану.

- Абвясьцiце ва ўсiх эскадрылях: экiпаж зьнiшчальнiка - бартавы нумар ноль-дваццаць чатыры, - узнагароджваецца пераходным Чырвоным сьцягам Адмiнiстрацыi... - злавесную паўзу запоўнiлi акорды шапэнаўскага вальса, а яшчэ празь iмгненьне слухаўка высьлiзнула з потнай рукi i бездапаможна матлянулася на дроце. Слухаўка яшчэ штосьцi зумкала, клiкала палкоўнiка, але сам палкоўнiк ужо нiчога гэтага ня чуў, бо слых ягоны апанавалi iншыя зыкi перарывiсты рокат самалёта i залiвiсты брэх навакольных сабак.

- Жывыя! - вырвалася з млявай грудзiны i ў доказ гэтай высновы з-за сазоньчынай хаты выплыў, зьбiваючы коламi шпакоўнi, гераiчны зьнiшчальнiк. Пераляцеўшы хату, зьнiшчальнiк рэзка пайшоў долу, павалiў плот, апошнiм разам рыкнуў маторам i, накруцiўшы на вiнт бялiзну, якая сушылася на вяроўцы, спынiлася ў колькiх мэтрах ад бабчынай казы.

З самалёта вылазiлi нетаропка: спачатку вылезьлi Кукарэка з шарагоўцам, потым пiлёт Кудзёлка. Кудзёлка доўга абабiваў падштанiкi, запраўляў кашулю i штосьцi казаў пры гэтым, кiваючы галавой у бок сазоньчынай хаты. Нарэшце ўсе трое сталi шыхтом i, не раўнуючы як касманаўты па касмадрому, рушылi па полi, са стрыманай мужнасьцю бухаючы чаравiкамi па ўтравелай сьцяжыне. Сьледам за iмi пайшла й каза Дуся, ды неўзабаве мусiла спынiцца, бо была прывязана вяроўкай да калка. У трох мэтрах ад палкоўнiка тройца бухнула чаравiкамi астатнiм разам, зьнерухомела й Кукарэка, паправiўшы на плячы кулямёт, прыклаў далонь да сьсiвелай скронi.

- Таварыш палкоўнiк! Загад камандаваньня... - маёр глытнуў паветра, каб скончыць фразу, але палкоўнiк з воклiчам: - Усё ведаю! - рынуў да сябра, абхапiў таго за шыю, смачна плюснуў у няголеную шчаку. Потым ён сьцiснуў мазолiстую кудзёлкаву руку, але рука раптам спалохана тарганулася i пiлёт з жахам у голасе прашаптаў:

- Сазонiха...

- А людцы мае добрыя! А што ж гэта робiцца-а! - скалануў прасьцяг жаночы лямант i ўсе павярнулi галовы.

Сазонiха бегла па полi - ускудлачаная, расхлiстаная, падабраўшы доўгую спаднiцу i з рагачом ва ўзьнятай руцэ.

- Канец! - вылаяўся Кудзёлка, матлянуўся некуды ўбок, потым спынiўся, падцягнуў кальсоны i вiхлястым алюрам пабег да самалёта.

Пiлёт хацеў, вiдаць, схавацца ў самалётным нутры, але Сазонiха пайшла напярэймы; яны двойчы аббеглi самалёт, Кудзёлка на хаду садраў зь вiнта палiнялыя трусы, кiнуў iх у твар ашалелай бабы i змораным подбегам кiнуўся ў адваротным накiрунку.

Тым часам у пагоню за пiлётам кiнулася й каза Дуся. Яна сарвалася зь вяроўкi, дагнала Кудзёлку i спрабавала ўжо падчапiць таго рагамi, ды тут маёр Кукарэка, зразумеўшы, што трэба канчаць усю гэтую камэдыю, даў чаргу з кулямёту. Кудзёлка спачатку не зразумеў - што да чаго, а калi маёр, прыцэлiўшыся, iзноў нацiснуў на кручок, павалiўся i застыў у нерухомасьцi. Убачыўшы ўсё гэта, Сазонiха аслупянела, выпусьцiла з рук рагач, а потым, задраўшы спаднiцу да азызлых сьцёгнаў, пабегла да сваёй хаты.

- Забiлi-i... Кудзёлку забiлi-i! - залямантава старая, ды такiм страшным голасам, што Кудзёлка падхапiўся на ногi, штосьцi закрычаў ёй усьлед, а палкоўнiк, цыркнуўшы сьлiнай, незадаволена прамармытаў:

- Увесь Гракаў падыме, корга дурная.

III

- Вунь там паглядзi, у кустох!

Маёр азiрнуўся, пачухаў карак, без асаблiвай ахвоты палез у кусты. Пад нагой маёравай затрашчаў сушняк, плюхнула вада i з кустоў, шалёна лопаючы крыламi, вылецела нейкая драпежная птушка.

Прыслухоўваючыся да зыкаў, што даляталi з хмызьняку, палкоўнiк прыпалiў цыгарэту, мелькам зiрнуў на гадзiньнiк.

Час iшоў. Ужо больш як гадзiну яны лазiлi па кустах у пошуках рэшткаў балёну, але нiчога не знаходзiлi. Дый цяжка было штосьцi знайсьцi ў гэтых хмызах. Тут, як на добры лад, трэба было кiдаць роту жаўнераў на прачэсваньне, а яны нават двух сваiх шарагоўцаў пакiнулi ў Гракаве - ставiць плот ды рамантаваць куратнiк.

Палкоўнiк захлынуўся тытунёвым дымам, але, адчуўшы пяршэньне ў горле, кiнуў недапалак пад ногi.

Кукарэка вылез з кустоў хвiлiн празь дзесяць: увесь абсыпаны леташнiм лiсьцем i ў мокрых чаравiках - увалiўся, вiдаць, у ручай. Правую руку гвардыi маёр трымаў неяк дзiўна: стваралася ўражаньне, што ён злавiў нейкага жука i сьцiскаў ў жменi, але, калi Кукарэка падышоў блiжэй, палкоўнiк угледзеў на ягонай далонi маленькае блакiтнае колца.

- Зьняў з дрэва, над ручаём, - патлумачыў маёр, падкiнуў знаходку ў паветра, а палкоўнiк, спрытна перахапiўшы, нацубiў колца на палец правай рукi.

Дакладней, гэта было ня колца, а мiнiятурны, пафарбаваны блакiтнай фарбай капялюшык, з жоўтым кутасiкам на макаўцы.

- Ад нейкай лялькi... Занесла ветрам, - буркнуў маёр, скiнуў чаравiк i, сеўшы на траву, стаў выкручваць шкарпэтку.

Такая знаходка палкоўнiка ня надта ўзрадавала. Ён скамечыў капялюшык, яшчэ раз агледзеў навакольле.

- Дакладна ведаеш, што гэта тое месца?

- Тое, - адгукнуўся Кукарэка, - вунь фэрма стаiць з вадавежай, а вунь каровы пасьвяцца.

Маёр нацягнуў шкарпэтку, памацаў жоўты пазногаць, якi вылез вонкi i пакутлiва ўздыхнуў.

...Перш, чым плюхнуцца на сядзеньне, палкоўнiк выцягнуў з "бардачка" пляшку гарэлкi, адкаркаваў зубамi.

- Ну, дык што павязем у амбасаду?

Пытаньне гэтае нiяк не адбiлася на кукарэкавым твары: нават жаўлакi не зварухнулiся на шчоках.

- Думай! - выгукнуў палкоўнiк, сёрбнуў на поўную губу i, навалiўшыся каркам на сьпiнку сядзеньня, заплюшчыў вочы.