Даниэл Дефо - Жыццё i дзiўныя прыгоды марахода Рабiнзона Круза (на белорусском языке)

• Название: Жыццё i дзiўныя прыгоды марахода Рабiнзона Круза (на белорусском языке)
• Автор: Даниэл Дефо
• Жанр: История

---

Але, падумаўшы крыху, я ўсё-такi загарнуў грошы ў кавалак брызенту i забраў iх з сабою.

Мора бушавала ўсю ноч, i калi ранiцой я выглянуў са свае палаткi, ад карабля не засталося i следу. Цяпер я мог цалкам займацца пытаннем, якое непакоiла мяне з першага дня: што мне рабiць, каб на мяне не напалi драпежныя звяры цi дзiкiя людзi? Якое жытло сабе збудаваць? Выкапаць пячору цi паставiць палатку?

Нарэшце я вырашыў зрабiць i тое i другое.

Да гэтага часу я ўжо ўпэўнiўся, што месца, якое я аблюбаваў на беразе, не прыгоднае для пабудовы жытла: гэта была нiзкая балоцiстая мясцiна каля самага мора. Жыць у такiх мясцiнах вельмi шкодна. Да таго ж там не было паблiзу прэснай вады. Я вырашыў адшукаць iншае месца, больш прыгоднае для жытла. Мне патрэбна было, каб жытло маё мела засцярогу ад сонечнай спёкi i ад драпежнiкаў; каб яно стаяла ў такiм месцы, дзе няма вiльгацi; каб непадалёку была прэсная вада. Апрача таго, я абавязкова хацеў, каб з майго дома было бачна мора.

"Можа здарыцца, што непадалёк ад выспы з'явiцца карабель, - казаў я сабе, - а калi я не буду бачыць мора, я здолею прапусцiць гэты выпадак".

Як бачыце, мяне ўсё яшчэ не пакiдала надзея.

Пасля доўгiх пошукаў я нарэшце знайшоў прыдатную мясцiну для пабудовы жытла. Гэта была невялiкая гладкая пляцоўка на схiле высокага пагорка. Ад вяршынi да самай палянкi пагорак спускаўся крутой сцяной, так што я мог не баяцца нападу зверху. У гэтай сцяне каля самай палянкi было невялiкае паглыбленне, як быццам уваход у пячору, аднак нiякай пячоры там не было. Вось тут, якраз супроць гэтага паглыблення, на зялёнай палянцы я i вырашыў паставiць палатку.

Мясцiна гэта знаходзiлася на паўночна-заходнiм схiле пагорка, i таму яна амаль да самага вечара заставалася ў цянi. А пад вечар яе асвятляла сонца.

Перш чым ставiць палатку, я ўзяў завостраны кiй i выпiсаў iм перад самым паглыбленнем паўкруг, ярдаў* каля дзесяцi ў дыяметры.

* Ярд - ангельская мера даўжынi; роўны 0,9144 метра.

Затым па ўсяму паўкругу я набiў у зямлю ў два рады высокiх моцных калоў, завостраных зверху. Памiж двух радоў калоў я пакiнуў невялiкi прамежак i забiў яго да верху абрэзкамi канатаў, прывезеных з карабля. Я склаў iх у рады, адзiн на другi, а з сярэдзiны ўмацаваў агароджу падпоркамi. Агароджа ў мяне атрымалася выдатная: нi пралезцi праз яе, нi пералезцi цераз яе не здолеў бы нi звер, нi чалавек. Гэта праца патрабавала многа часу i сiлы. Асаблiва цяжка было насекчы ў лесе жэрдак, перанесцi iх на месца пабудовы, абчасаць i ўбiць у зямлю.

Плот быў суцэльны, дзвярэй не было. Заходзiў я ў сваё жытло i выходзiў з яго, карыстаючыся лескамi. Калi мне патрабавалася зайсцi цi выйсцi, я прыстаўляў iх кожны раз да частаколу.

РАЗДЗЕЛ СЁМЫ

Рабiнзон на наваселлi. - Каза i казлянё.

Цяжка было мне перацягваць у крэпасць усё маё багацце - правiзiю, зброю i iншыя рэчы. Ледзь справiўся я з гэтай работай, як тут жа давялося брацца за новую: ставiць вялiкую трывалую палатку.

У трапiчных краiнах дажджы, як вядома, вельмi моцныя i ў пэўную пару года льюць без перапынку многа дзён. Каб захаваць сябе ад вiльгацi, я зрабiў двайную палатку, гэта значыць спачатку паставiў адну палатку, меншую, а зверху яе - другую, большую. Знадворную палатку я пакрыў брызентам, якi я прыхапiў на караблi разам з ветразямi.

Цяпер я спаў ужо не на посцiлцы, якая ляжала проста на зямлi, а ў вельмi зручным гамаку, якi належаў памочнiку нашага капiтана.

Я перанёс у палатку ўсе харчовыя прыпасы i iншыя рэчы, якiя маглi сапсавацца ад дажджу. Калi ўсё гэта было занесена ў сярэдзiну агароджы, я шчыльна забiў ход, якi часова служыў мне замест дзвярэй, i пачаў хадзiць па прыстаўных лесках, пра якiя казаў раней. Такiм чынам я жыў усё роўна як у крэпасцi, ахаваны ад усякай небяспекi, i мог спаць зусiм спакойна.

Умацаваўшы агароджу, я ўзяўся капаць пячору, паглыбляючы тую выемку, якую мела гара. Пячора знаходзiлася якраз за палаткай i служыла мне склепам. Выкапанае каменне я зносiў у дворык i складаў уздоўж агароджы. Туды ж ссыпаў я i зямлю, i таму глеба ў дворыку ўзнялася футы на паўтара.

Нямала часу адабрала ў мяне гэта работа. Да таго ж было ў мяне тады i многа iншых спраў i здарылася некалькi прыгод.

Аднойчы, у той час, калi я яшчэ толькi рыхтаваўся ставiць палатку i капаць пячору, набегла раптам чорная хмара i лiнуў пралiўны дождж. Потым блiснула маланка i ўдарыў страшэнны гром.

У гэтым, вядома, не было нiчога незвычайнага, i мяне напалохала, вядома, не сама маланка, а адна думка, якая прамiльгнула ў маёй галаве хутчэй маланкi: "Порах!.."

У мяне спынiлася сэрца. Я з жахам падумаў: "Адзiн удар маланкi можа знiшчыць увесь мой порах! А без пораху я не здолею нi абаранiцца ад драпежных звяроў, нi здабыць сабе ежы". Дзiўная справа, але ў той час я нават не падумаў пра тое, што калi порах узарвецца, то перш за ўсё загiну я сам.

Гэты выпадак зрабiў на мяне такое моцнае ўражанне, што я, як толькi прайшла навальнiца, адклаў на час усе свае будаўнiчыя работы i адразу ж узяўся за сталярнае рамяство i шытво: я шыў мяшэчкi i рабiў скрыначкi на порах. Неабходна было падзялiць порах на некалькi частак i кожную хаваць асобна, каб яны не маглi ўспыхнуць усе адразу.

На гэту работу ў мяне пайшло амаль два тыднi. Усяго пораху ў мяне было каля двухсот сарака фунтаў. Я высыпаў яго ў мяшэчкi i скрыначкi, падзялiўшы ўвесь запас прыкладна на сто частак.

Мяшэчкi i скрыначкi я пахаваў у расколiны гары, у такiх мясцiнах, куды не магла пранiкнуць вiльтаць, дакладна прыкмецiў кожную схованку. За бочачку з адсырэлым порахам я не баяўся - гэты порах усё роўна быў кепскi - i таму паставiў яе, як яна была, у пячору, цi ў сваю "кухню", як я называў яе ў думках.

Увесь гэты час раз на дзень, а то i болей я выходзiў з дому, узяўшы стрэльбу - на праходку, а таксама, каб пазнаёмiцца з мясцовай прыродай i, калi будзе выпадак, падстрэлiць якую-небудзь дзiчыну.

Першага разу, калi накiраваўся ў такую экскурсiю, я зрабiў адкрыццё, што на выспе водзяцца козы. Я вельмi ўзрадаваўся, але хутка выявiлася, што козы незвычайна чуйныя i спрытныя i падкрасцiся да iх няма нiякай магчымасцi. Аднак гэта мяне не збянтэжыла: я не сумняваўся, што некалi ўсё роўна навучуся паляваць на iх.

Хутка я заўважыў адну дзiўную з'яву: калi козы знаходзiлiся на вяршынi гары, а я ў гэты час паказваўся ў далiне, увесь статак зараз жа ўцякаў ад мяне далей; калi ж, наадварот, козы хадзiлi ў далiне, а я быў на гары, тады яны як быццам нават не заўважалi мяне. З гэтага назiрання я зрабiў заключэнне, што вочы iх маюць тую асаблiвасць, што яны не бачаць таго, што знаходзiцца ўгары. З таго часу я i пачаў так паляваць: я падымаўся на якую-небудзь гару i страляў з вяршынi па козах.

Першым жа стрэлам я забiў маладую казу, якая хадзiла з сысунком. Мне страшэнна шкада было казляняцi. Калi мацi ўпала, яно ўсё гэтак жа рахмана стаяла каля яе i глядзела на мяне з даверам. Мала таго, дык яно пабегла за мною следам, калi я ўзвалiў забiтую казу на плечы i панёс яе дадому. Так мы дайшлi да самага дома. Я паклаў казу на зямлю, узяў казляня i перакiнуў яго цераз агароджу ў двор. Я спадзяваўся, што выгадую яго i прыручу, але казляня яшчэ не ўмела есцi травы, i я вымушаны быў зарэзаць яго. Таго мяса мне хапiла надоўга. Еў я ўвогуле мала, iмкнучыся, па магчымасцi, ашчаджаць свае прыпасы, асаблiва сухары.

Пасля таго калi я канчаткова ўладкаваўся ў сваiм новым жытле, мне прыйшло на думку скласцi сабе печ цi ўвогуле якi-небудзь ачаг. Неабходна было таксама назапасiць дроў.

Як я рабiў усё гэта, як пабольшыў свой склеп, як паступова жыццё маё набывала нават некаторыя выгоды, я падрабязна раскажу на наступных старонках.

РАЗДЗЕЛ ВОСЬМЫ

Каляндар Рабiнзона. - Рабiнзон уладкоўвае сваё жытло.

Неўзабаве пасля таго як я пасялiўся на выспе, мне раптам прыйшло ў галаву, што калi я не завяду сабе каляндар, то я вельмi хутка згублю лiк дням i нават не буду адрознiваць нядзелi ад будзённага дня.

Каляндар я прыдумаў такi: абчасаў сякераю тоўстае бервяно i ўкапаў яго на беразе ў пясок, на тым самым месцы, куды мяне выкiнула бура. Да гэтага слупа я прыбiў перакладзiну, на якой выразаў вялiкiмi лiтарамi такiя словы:

ТУТ Я ЎПЕРШЫНЮ СТУПIЎ НА ГЭТУ ВЫСПУ

30 ВЕРАСНЯ 1659 ГОДА.

З таго часу кожны дзень на сваiм слупе я рабiў зарубку ў выглядзе кароткай рысачкi. Праз шэсць рысачак я рабiў адну даўжэйшую, якая азначала нядзелю; зарубкi ж, якiя значылi першае чысло кожнага месяца, я рабiў яшчэ даўжэйшыя.

Такiм чынам я вёў свой каляндар, адзначаючы днi, тыднi, месяцы i гады.

Пералiчваючы рэчы, якiя я перавёз з карабля, як я казаў ужо, за адзiнаццаць разоў, я не ўпамянуў пра розную драбязу, якая хоць i не мела асаблiвай каштоўнасцi, але ўсё роўна зрабiла мне вялiкую паслугу. Так, напрыклад, у каютах капiтана i яго памочнiка я знайшоў чарнiла, пер'i i паперу, тры цi чатыры компасы, некаторыя астранамiчныя прыборы, падзорныя трубы, геаграфiчныя карты i карабельны журнал. Усё гэта я склаў на ўсякi выпадак у адзiн з куфраў, не ведаючы нават, цi спатрэбiцца мне што-небудзь з гэтых рэчаў. Затым мне трапiлася некалькi кнiг на партугальскай мове. Я забраў iх таксама.