Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Вязень Азкабана

• Название: Гары Потэр і Вязень Азкабана
• Автор: Дж. К. Роўлінг
• Жанр: Детская фантастика

---

Олівер быў каржакаватым семаццацігадовым юнаком, які вучыўся сёмы, апошні год у Хогвартсе. З нявыкруткай ў ціхім голасе ён звярнуўся да астатніх шасці гульцоў сваёй каманды, калі яны знаходзіліся ў халоднай распранальне на ускрайку цёмнага квідытчнага поля..

- Гэта наш... гэта мой апошні шанец атрымаць Кубак,- прамовіў ён ходзячы з боку ў бок перад камандай.- Калі не атрымаецца і ў гэтым годзе, другой спробы ў мяне ня будзе.

- Грыфіндор не выйграваў ужо сем год і гэта самая працяглая няўдаласць за ўвесь час... ці то траўмы... ці адменены турнір у мінулым годзе...- Вуд зглынуў, бы ўспамін пра гэта камяком паўстаў у яго горле.- Але мы ведаем, што маем лепшую... і злую... каманду... у... школе,- прамовіў ён, стукаючы кулаком у далонь, а ў яго вачах запалаў былы апантаны бляск.

- Мы маем трох найлепшэйшых Пераследніц.

Вуд зірнуў на Алісію Спінэт, Анджэліну Джонсан і Кэці Бэл.

- У нас два непрабіўнейшых Бітака.

- Годзе, Олівер, ты нас бянтэжыш,- разам прамовілі блізняты Фрэд і Джордж Візлі, робячы выгляд, што чырванеюць

- А наш Паляўнічы аніразу не зганьбіў нас падчас гульні!- Забурчаў Вуд, гледзячы на Гары з нейкім шалёным гонарам.- Ну і я,- праз некаторы час дадаў ён.

- Мы таксама лічым, што ты вельмі добры,- прамовіў Джордж.

- Заўзяты Наглядчык,- дадаў Фрэд.

- Справа ў тым,- працягваў Вуд, зноў пачаў хадзіць сюды-туды,- што вось ўжо два гады, як Кубак Квідытча павінен быць нашым. З таго часу, як да нас далучыўся Гары, я лічыў што перамога ў нашых руках. Але дагэтуль яе ў нас няма і ў гэтым годзе мы маем апошні шанец. Мы павінны нарэшце ўбачыць нашыя імёны на Кубку...

Вуд сказаў гэта настолькі маркотна, што нават блізняты паглядзелі на яго са спачуваннем.

- Олівер, гэта будзе наш год,- адказаў Фрэд.

- Мы зробім гэта!- дадала Анджэліна.

- Бясспрэчна,- прамовіў Гары.

Поўная рашучасці каманда распачала свае трэніроўкі тры разы на тыдзень. Надвор’е было халодным і волкім, ночы цёмнымі, але колькасць бруду, ці наяў’насць дажджу не павінны былі спрыяць страце бляску ў дзівосных вачах Гары, падчас фінальнай бойцы за срэбны Кубак Квідытчу.

Гары вярнуўся ў агульную гасцёўню Грыфіндора схаладзелы і здзервянелы, але задаволены тым як прайшла трэніроўка і знайшоў, што пакой усхвалявана гудзіць..

- Што здарылася?- спытаўся ён у Рона і Герміёны, што сядзелі ля коміна ў двух лепшых крэслах і складалі зорныя мапы для ўрока Астраноміі.

- Першыя выходныя ў Хогсмідзе,- адказаў Рон, паказваючы на апавяшчэнне, што з’явілася на старой і пабітай дошцы аб’яў.- Канец кастрычніка. Хэлоўін.

- Выдатна,- прамовіў Фрэд, што прайшоў следам за Гары ў адтуліну за партрэтам.- Мне тэрмінова трэба наведаць Зонка, бо ў мяне амаль што скончыліся смуродныя кулі.

Гары паваліўся на суседняе з Ронам крэсла, яго добры настрой выпадкова кудысь знік. Герміёна здавалася прачытала яго думкі.

- Гары, я ўпэўнена, што ў наступны раз у цябе таксама атрымаецца пайсці,- паспрабавала яна сусешыць хлопца.- Блэка хутка зловяць, яго ж аднойчы ўжо заўважылі.

- Блэк не настолькі дурны, каб паспрабаваць зрабіць нешта ў Хогсмідзе,- заўважыў Рон,- Спытайся ў МакГонагал, ці атрымаецца ў цябе пайсці ў гэты раз, а то наступны будзе праз цэлую вечнасць...

- Рон!- сказала Герміёна.- Гары павінен заставацца ў школе...

- І заставацца без перавагі трэццягодкі,- адказаў Рон.- Гары, ідзі да МакГонагал...

- Так, я пайду і спытаюся,- адказаў Гары, вырашыўшыся.

Герміёна паспрабавала было адчыніць рот, каб штось запярэчыць, але тут на яе калені скокнуў Крукшанс, трымаючы ў пашчы вялізнага здохлага павука.

- Хіба ён збіраецца есці гэта перад намі?- злосна спытаўся Рон.

- Які малайчына, Крукшансік, ты яго сам злавіў?- ласкава спыталася ў ката Герміёна.

Крукшанс павольна жаваў павука, нахабна паглядаючы жоўтымі вачыма на Рона.

- Калі ласка,- раздражнённа прамовіў Рон, вяртаючыся да сваёй зорнай мапы,- трымай яго ля сябе. У маёй торбе зараз спіць, Скаберс.

Гары пазяхнуў. Зараз яму сапраўды вельмі хацелася спаць, але ён яшчэ не зрабіў сваю зорную мапу. Ён выцягнуў сваю торбу, дастаў з яе пергамент, чарніліцу, пяро і распачаў працу.

- Калі жадаеш, можаш спісаць маю,- сказаў Рон, ён размашыста намаляваў апошнюю зорку і штурхнуў мапу Гары.

Герміёна, якая надта не паважала спісванне, сціснула вусны, але нічога не сказала. Крукшанс працягваў не міргаючы глядзець на Рона, махаючы сваім пухнатым хвастом, а потым нечакана кінуся наперад.

- ЁЙК!- заравеў Рон, схапіўшы сваю торбу, Крукшанс запусціў у яе кіпцюры ўсіх чатырох лапаў і пачаў люта раздзіраць.- ПРЫБЯРЫ СВАЮ ДУРНУЮ ЖЫВЁЛІНУ!

Рон паспрабаваў стрэсці ката з торбы, але ж той добра ўхапіўся, пырхаючы і драпаючы.

- Рон, не пашкодзь яму!- вішчала Герміёна. Увесь пакой сабраўся, каб паглядзець на гэты; Рон круціў торбу вакол сябе, Крукшанс працягваў чапляцца за яе, а Скаберс выскочыў вонкі...

- ЛАВІЦЕ КАТА!- галасіў Рон, Крукшанс адчапіўся ад падзёртай торбы, ускочыў на стол, а потым пагнаўся за перапужаным пацуком.

Джордж Візлі скокнуў на Крукшанса, але прамахнуўся; Скаберс мільгануў ля дваццаці пар ног і заляцеў пад старую камоду. Крукшанс праслізнукў за ім не прыпыняючыся, сеў на свае крывыя лапы і пачаў з дапамогай пярэдняй люта вычэпліваць пацука з-пад камоды.

Рон і Герміёна паспяшаліся за імі; дзяўчынка схапіла ката абедзвума рукамі і з вялікай цяжкасцю знесла прэчкі; Рон кінуўся на жывот і насілу выцягнуў Скаберса за хвост.

- Паглядзі на яго!- разлютавана крычаў Рон, паказваючы Герміёне вісячага ў яго руках пацука.- Адны скура ды косткі! Так што трымай свайго ката далей ад яго!

- Ну ён жа не разумее, што гэта дрэнна!- дрыжачым голасам адказала Герміёна.- Усе каты ганяюцца за пацукамі, Рон!

- З гэтай істотай, ня ўсё чыста!- прамовіў хлопец, пытаючыся запхаць хістаючагася Скаберса ў кішэню.- Ён пачуў мае словы, аб тым што Скаберс у торбе!

- Што за лухцень,- нецярпліва заўважыла Герміёна.- Крукшанс знюхаў яго пах, Рон, а не то што ты лічыш...

- Гэты кот, мае закалец на Скаберса!- працягваў Рон не звяртаючы ўвагі на прысутных, якія пачалі гігікаць.- Але Скаберс быў тут першым і зараз ён хварэе!

Хлопец прайшоў уздоўж гасцёўні, падняўся па сходах і знік у пакоі для хлопцаў.

***

Рон працягваў дзмуцца на сяброўку ўвесь наступны дзень. Ён нават амаль не размаўляў з ёй на Зёлазнаўстве, не гледзячы на тое, што ён, Герміёна і Гары разам працавалі з адной пуфаподай..

- Як там Скаберс?- нясмела спыталася дзяўчынка, калі яны лушчылі тлустыя ружовыя струкі пуфаподы і скідвалі яе бліскучыя бабы ў драўлянае вядро.

- Схаваўся ў маім ложку пад коўдрай і дрыжыць,- раздражнённа адказаў Рон, выпусціў вядро і рассыпаў бабы па падлозе.

- Асцярожна, Візлі, асцярожна!- ускрынула прафесарка Спроўт, калі бабы пачалі з невялічкімі выбухамі квітнець на іх вачах.

Наступным урокам у іх раскладзе былі Ператварэнні. Гары вырашыў спытацца ў прафесаркі МакГонагал пасля заняткаў, ці атрымаецца ў яго разам з астатнімі наведаць Хогсмід. Далучыўшыся да шэрагу вучняў, чакаючых прафесарку перад дзвярмі пакою, ён спрабаваў прыдумаць добрыя аргументы. Але яго увагу адцягнула нейкая неспакойная размова ў непасрэднай блізкасці ад кабінета.

Лавендра Браўн выглядала заплаканай, а Парваці стаяла абняўшы яе і размаўляла аб нечым з Шымасам Фініганам і Дынам Томасам, якія слухалі яе з сур’ёзнымі тварамі.

- Што з табою, Лавендра?- занепакоена спыталася Герміёна, калі яна разам з Гары і Ронам наблізілся.

- Яна атрымала з дому ліст,- прашапатала Парваці,- яе ўлюбёны трусік Бінкі. Яго забіла ліса.

- Ёечку,- прамовіла Герміёна,- прабач мяне, Лавендра.

- Я павінна была здагадацца,- трагічна прамовіла тая.- Ці вы памятаеце, які сёння дзень?

- Мммм?

- Шастнаццатага кастрычніка! “А то чаго ты страшышся адбудзецца шастнаццатага кастрычніка!” Ці памятаеце? Яна... яна мела рацыю!

Цяпер вакол Лавендры згрудзілася ўся класа. Шымас сур’ёзна ківаў галавой. Герміёна вагалася колькі секунд, а потым спыталася:

- Ты... ты сапраўды баялася, што Бінкі будзе забіты лісой?

- Ну не абавязкова лісой,- адказала Лавендра, гледзячы на Герміёну заплаканымі вачыма.- Я ўвогуле безумоўна баялася, што ён памрэ. Разумееш?

- Вох,- прамовіла Герміёна і зноў доўга маўчала. Потым, яна нарэшце працягнула.- А хіба, Бінкі быў старым трусам?

- Не!- загаласіла Лавендра.- Ё-ён быў шчэ зусім маленечкім!

Парваці мацней сціснула руку вакол пляча Лавендры.

- Але чаму тады ты баялася яго смерці?- спыталася Герміёна.

Парваці зыркнула на яе вачыма.

- Але ж паглядзім на гэта лагічна,- звярнулася Герміёна да астатніх вучняў.- Я вось аб чым. Бінкі ж ня сёння памёр, сёння Лаведра атрымала звестку аб гэтым... Лавендра гучна лямантавала...- і яна не магла настолькі баяцца гэтага, бо здарыўшаеся было для яе сапраўдным шокам...