Ежи Анжиевски - Цемра зямлю ахiнае (на белорусском языке)

• Название: Цемра зямлю ахiнае (на белорусском языке)
• Автор: Ежи Анжиевски
• Жанр: История

---

Навокал панавала цiшыня, бляск агню, якi мiгацеў на пастаўленай каля камiна зброi, здаваўся адзiнай адзнакай жыцця. Замак, хоць было яшчэ не надта позна, здавалася, увесь забыўся ў глыбокiм сне.

Пан дэ Лара ўвайшоў так цiха, што дон Ларэнца толькi тады павярнуў ад агню твар, калi ў бляску перад сабой разгледзеў цень чалавечай постацi. Убачыўшы пана дэ Лару, якi стаяў непадалёк, падхапiўся надта паспешна i раптоўна. Але дон Мiгуэль трымаўся так, нiбы не заўважыў гэтага. Ён сказаў:

- Я прыйшоў спытацца ў вас, цi не бракуе вам чаго?

На iм была адзежына з цёмна-пунсовага шоўку, багата патканая золатам, i ў гэтай хатняй вопратцы ён здаваўся дону Ларэнцу яшчэ больш чужы. Праз хвiлiну ён адчуваў сябе побач з гэтым маладым чалавекам амаль варварам. Але горда адразу адагнаў гэтае пачуццё.

- Цудоўнае вiно, дон Мiгуэль, - сказаў лёгка. - Сядай i выпi са мной. Жывеш на гэтым адлюддзi, бы ў казцы.

- Вы так думаеце, пане? Цяжка мне, праўда, вызначыць, што ёсць, а што не ёсць казка. А пакуль што жыву, як мне падабаецца.

Дон Ларэнца ўголас засмяяўся.

- На лiшак сцiпласцi не можаш паскардзiцца. Гаворыш такiм тонам, нiбы хочаш даць зразумець, што толькi ты адзiн умееш жыць паводле свайго жадання. Няўжо ты так думаеш?

- Не, - адказаў дон Мiгуэль, - я не лiчу сябе чалавекам, якому дадзена шмат прывiлеяў. Проста адны жывуць згодна са сваiмi жаданнямi, другiя насуперак iм.

- I напэўна, як я здагадваюся, прыпiсваеш гэтым першым розныя цноты i дабрачыннасцi i, перш за ўсё, асаблiва вялiкую адвагу?

- Правiльна, пане, здагадваецеся. Сапраўды, у наш час, каб думаць, трэба мець адвагу.

- Бачу, не вельмi табе даспадобы наш час?

- Наадварот, захапляюся яго дасканалай справядлiвасцю.

- Няўжо? Няўжо?

- Да гэтага часу, як вядома, людзей падзяляла страшэнная няроўнасць. Адны выйгравалi сваё жыццё, другiя яго прайгравалi. Цяпер паражэнне церпяць усе аднолькава.

Дон Ларэнца паморшчыўся.

- Гаворыш, як ератык.

- Гавару, як думаю.

- Тым горш, калi так думаеш.

- А вам не здаецца, пане, што ад паражэння найменш пацерпiць той, хто яго прадбачыць?

- Не ведаю. Я прывык думаць, што той перамагае, хто наогул не бярэ паражэння ў рахубу.

- Не сумняваюся, пане, што менавiта так вы i думаеце. Але надзея заўсёды каштуе даражэй.

Дон Ларэнца налiў у кубак i, перш чым паднесцi яго да вуснаў, сказаў цвёрда:

- Надзея не церпiць паражэння.

На гэта дон Мiгуэль адказаў:

- Тым горш.

- Надзеi?

- Тым, хто ёю цешыцца.

Дон Ларэнца нецярплiва паварушыўся.

- Верыць мне не хочацца, дон Мiгуэль, каб ты, такi малады, свайму толькi вопыту ўдзячны быў за такое дасканалае веданне жыцця. Незвычайныя павiнны былi быць у цябе настаўнiкi, прызнайся.

- Не ведаю, цi такiя ўжо незвычайныя. Бадай што, звычайныя. Затое ўвагi i памяцi напэўна вартыя. Можа, вас гэта i здзiвiць, але калi з адным з iх звёў мяне лёс, дык гэтым я ў пэўнай меры абавязаны вам.

Дон Ларэнца павярнуў да яго пацямнелы твар.

- Дон Мiгуэль, калi ты не хочаш, каб я забыўся, што я ў тваiм доме госць, пакiнь гаварыць загадкамi.

- Не меў нiякага намеру зачапiць вас, пане, - спакойна адказаў дон Мiгуэль. - Вы спыталiся пра маiх настаўнiкаў, i я хацеў расказаць пра аднаго з iх.

- Не я iм, як думаю, быў.

- Праўда, не вы.

- Чаго ж тады ўмешваеш мяне?

- Гэта, бадай што, мяне ўмяшалi. Паслухайце. Некалькi гадоў назад, у такi самы, як i сёння, дождж мае людзi знайшлi нiжэй перавалу Санта Ана чалавека, якi быў дарэшты змучаны i знясiлены. Прывялi яго сюды. Ён хварэў некалькi тыдняў, але нам не ўдалося яго ўратаваць. Праз некалькi месяцаў ён памёр.

Настала цiшыня.

- Хто быў гэты чалавек? - спытаўся дон Ларэнца.

- Iмя яго напэўна вам добра знаёмае. Гэта быў пан Радрыга дэ Кастра.

Дон Ларэнца не змянiўся ў твары, ён павольна дапiў кубак.

- Цiкавыя рэчы ты мне кажаш, дон Мiгуэль, - сказаў нарэшце абыякава. - Не думаў я, што пан дэ Кастра асмелiцца вярнуцца. I што ж ён табе паведамiў? Пэўна, строiў з сябе ахвяру нiкчэмнай падступнай несправядлiвасцi?

- Наадварот, - адказаў дон Мiгуэль, - даводзiў, што Святыя трыбуналы нiколi не памыляюцца. Сапраўды, толькi збег акалiчнасцяў змусiў яго быць у гэтым доме, але ён не ўтойваў, якая непрыемная яму была неабходнасць карыстацца гасцiннасцю чалавека, якi думаў iнакш за яго. Думаю нават, ён шчыра пагарджаў мною.

- Значыцца, не выракся сваёй д'ябальскай пыхi?

- Перш за ўсё ён збярог веру, як мне здаецца.

- Ён веру? У што?

- Вы ў мяне, пане, пра гэта пытаецеся?

Дон Ларэнца пацiснуў плячыма.

- Да гэтага часу я лiчыў пана дэ Кастра нягоднiкам. Калi сапраўды ўсё было так, як ты расказваеш, то ён проста ашуканы дурань, i не больш. На што ён спадзяваўся? Навошта вярнуўся? Ужо цi не такi быў наiўны, каб спадзявацца на дараванне?

- Не. Ён прагнуў служыць. Быў упэўнены, што неўзабаве вернуцца сiлы. Хацеў пад чужым iмем паступiць на карабель пана Калумба. Таму i вярнуўся з выгнання. Гэта ўсё.

Дон Ларэнца хацеў устаць, але пачуў сябе занадта ацяжэлым, каб зрабiць гэта. "Замнога выпiў", - падумаў. Аднак спытаўся трохi ахрыплым голасам:

- I чаму ж, нарэшце, навучыў пан дэ Кастра?

- Я ўжо сказаў, вы яшчэ запярэчылi мне, надзея заўсёды каштуе даражэй. Нiхто, я думаю, не мог бы лепш i мацней уцвердзiць мяне ў гэтым перакананнi, чым гэта зрабiў пан дэ Кастра. Разумееце цяпер, чаму я сказаў, што непасрэдна i вы дачынiлiся да маёй адукацыi.

Дон Ларэнца не зусiм упэўненай рукой пацягнуўся да вiна.

- Мала, значыцца, навучыўся, дон Мiгуэль. Ведаю, што ты думаеш. Думаеш, я вiнаваты ў пагiбелi гэтага чалавека. Можаш не пярэчыць. Мяне, зрэшты, мала цiкавiць, што думаеш ты або iншы хто. Усе дурнi. Кожны хоча не ведаць, што праўда ляжыць звычайна на паверхнi. Калi б я ў свой час не выкарыстаў добрай нагоды i не паслаў пана дэ Кастра к чортавай матары, то ён зрабiў бы гэта са мной. Нават нагоды не шукаў бы, прыдумаў бы яе. Але што ж бо ты, пане дэ Лара, можаш ведаць пра гэта? Трэба самому прайсцi праз усё, каб зразумець. Апусцiцца трэба ў гэтую багну, разумееш? Зробiш у сама найлепшай веры некалькi неасцярожных крокаў, i ўжо адступаць няма куды. Можаш сабе толькi тузацца i грузнуць глыбей. Далiбог, смешны ты, дон Мiгуэль, са сваiмi ведамi. Жменя сухой саломы важыць больш, чым яны. Выйдзi з iмi на рынак, пераканаешся. Вялебны падрэ Дыега альбо каторы са ста iншых, яму падобных, за адну ноч перамеле на пясок усе твае фразы. Ты нешта там трызнiў пра адвагу. Усё гэта глупства. Што такое адвага? Яе няма. Ёсць толькi страх. Ну, вось i стараешся ўбаранiцца ад яго. Хлусiш альбо маўчыш. Але i ад хлуснi, i ад маўчання страх толькi большае. Потым зжырае ў табе ўсе думкi i пачуццi. Усё табе нерашкаджае, i нарэшце ты ўпэўнены толькi ў iм. Ён адзiн табе верны. У iм толькi i можаш быць пэўны, ён нiколi цябе не пакiне, нiколi табе не здрадзiць. А ўзамен можаш жыць i мець дачыненне да будаўнiцтва царства божага. Гэта, зрэшты, калi на тое, усё. А што ты, дон Мiгуэль, зрабiў для будовы царства божага? Нiчога. Дык што ж ты ведаеш? Таксама нiчога.

Дон Мiгуэль стаяў ля камiна нерухома, склаўшы на грудзях рукi. Праз хвiлiну сказаў:

- З таго, што вы гаворыце, лёгка вывесцi, як нялёгка вам жывецца. Але за шчырасць трэба плацiць шчырасцю: на жаль, не магу вам паспагадаць.

Дон Ларэнца паглядзеў на яго з пагардай.

- Нягледзячы на ўсё, не думаў я, што ты такi наiўны. Няўжо i праўда ты думаеш, што мне патрэбна твая спагада? I нашто ж мне яна здалася? З нас двух ты толькi яшчэ на нешта спадзяешся. Уяўляеш сабе, што, калi зойдзе патрэба i неабходнасць, табе ўдасца перамагчы страх. А таму ты са сваёй уяўнай адвагай маеш больш чаго трацiць, чым я.

Лёгкi румянец укрыў твар дона Мiгуэля.

- Павiнен разумець вашыя словы як асцеражэнне? Калi такiя былi вашы намеры, тады дарма сабе давалi клопат. Я ведаю, што мяне чакае.

Дон Ларэнца адчуў сябе раптам страшна стомленым.

- Нiчога ты не ведаеш, - цiха сказаў ён.

I яшчэ раз хацеў паўтарыць: нiчога ты не ведаеш, - калi раптам у адчыненых дзвярах паказаўся падрэ Дыега ў дарожным плашчы, накiнутым на плечы.

- Дон Ларэнца! - усклiкнуў ён ад парога. - Вялiкая радасная навiна. Вялебны айцец апрытомнеў i загадаў выпраўляцца ў дарогу. Паехалi!

Дон Ларэнца лёгка падняўся, на яго прыгожым, усё яшчэ юначым твары не было i следу стомленасцi.

- Сапраўды, радасная навiна, вялебны ойча, - шчыра сказаў ён.

Пасля крыкнуў чаляднiку, каб той дапамог яму надзець зброю.

Падрэ Дыега, агледзеўшыся ў пакоi, толькi цяпер, здаецца, заўважыў пана дэ Лару. Падышоў да яго з радасным тварам.

- Прабач нам, сыне мой, за турботы, якiя мы ўнеслi ў твой дом. Нядоўга былi мы тваiмi гасцямi, але ўжо хоць бы за тое, што выязджаем адгэтуль з большай надзеяй, чым мелi яе, парог пераступаючы, табе наша ўдзячнасць.

Дон Мiгуэль моўчкi пакланiўся.

- Ты сказаў, вiтаючы нас, - гаварыў далей падрэ Дыега, - што не гонiшся за гонарам. Гэта цудоўна сведчыць пра тваю сцiпласць, сыне мой. Але, святы Божа, цi ж варта, каб нашчадак такога славутага роду жыў на ўзбоччы, далёка ад найважнейшых дзяржаўных спраў? Мяркую, не падумаеш кепска пра нас, калi пры першым выпадку напомнiм пра тваю асобу Iх Каралеўскiм Мосцям. Упэўнены, радасна прывiтаюць цябе ў сталiцы.